Samen uit samen …
Het zonlicht schijnt door een spleet die tussen de gordijnen wordt gevormd op mijn ogen. Ik wil nog niet opstaan maar automatisch wrijf ik in mijn ogen en rek me uit. Het is vandaag euhm … even nadenken … ah ja vrijdag en het is al tien uur. Wat?! Tien uur nog maar ik dacht dat het al middag was. Oriana en Joan zullen zeker nog slapen. Ik ga rechtzitten en zie dat ik gelijk heb. Ze worden altijd na mij wakker. Ze beginnen al wat meer te wroeten en doen hun ogen open. “Goede morgen, Joan en Oriana. Hebben jullie goed geslapen?” begroet ik hen. “Ja hoor, als een roos” antwoord Oriana al geeuwend. Joan schudt even met haar hoofd en zegt dan opgewekt: “Ja, ik wel. Ik ben klaar voor de dag.” “Ja hoor, tot ik besefte dat de zon op mijn ogen scheen. Kom laten we ons omkleden en iets eten.” stel ik voor. Mijn moeder had gisteren gezegd dat we vandaag gingen brunchen en dat het eten tot half één op tafel zou staan. Dus eet smakelijk. We komen beneden opgefrist en aangekleed aan en zien tot onze grootste verbazing dat bijna iedereen al wakker is. De ene met al grotere wallen dan de andere. Het is eigenlijk wel grappig. Joan, Oriana en ik gaan zo dadelijk op stap. We gaan eerst wat winkelen en dan naar de cinema. Enkel wij met z’n drieën, dat gaat leuk worden. “Laten we voort doen, dan zijn we sneller uit deze drukte.” zegt Joan en dat doen we dan ook.
Als we eindelijk klaar zijn met eten en onze jas aanhebben om door te gaan roepen Ils en Elke ons. “Ja” antwoorden we in koor. “Ja! Ooh sorry, mammie heeft gezegd dat we best met jullie konden meegaan” zegt Ils en Elke gaat verder: “aangezien jullie nog niet volwassen zijn, moeten wij jullie begeleiden.” “Wij niet volwassen genoeg?” vraag ik hen “hebben jullie jezelf al eens bekeken? Mama!” Ze heeft het gehoord en komt naar ons toe en zegt: “Je zussen gaan mee want ze gaan jou helpen met het uitkiezen van een jurk.” “Zij gaan mij helpen uitkiezen van een jurk? En waarvoor is die jurk dan?” vraag ik. “Die jurk zal je morgen aandoen op het tuinfeest bij familie Wets.” legt ze uit. “Maar mama, dat kan ik toch zelf kiezen en ik heb Joan en Oriana die mij kunnen helpen. Zij kunnen dat veel beter dan Ils en Elke zij kennen mij niet en Joan en Oriana kennen mij beter dan wie dan ook.” Ik probeer mijn moeder haar beslissing te veranderen. “Ik ben oud genoeg om alleen te gaan winkelen en mijn eigen kledij te kiezen.” zeg ik. “Neen, Enola! Niets te maren. Je zussen blijven bij je en daarmee uit. Mijn wil is nog altijd wet.” zegt ze streng en ze kijkt me streng aan. “Oké. Maar ik ga niet achter jullie gat lopen. Jullie volgen ons het is dan ook ons uitje!” we keren ons om en gaan de deur uit. Ja, lap het is al zover, ze kunnen al niet meer volgen met hun hakken.
Eindelijk in ’t stad aangekomen. “Hé, waar gaan die twee nu naartoe?” vraag ik. “Ja, dat vraag ik me ook af” zegt Joan. “Ach, laat ze toch doen, dan zijn we ineens van hen af en dat is veel beter.” zegt Oriana. Waarop ik antwoord: “je hebt gelijk. Kom we gaan snel een winkel binnen voordat ze zich omdraaien en zich bedenken.” Joan doet teken naar de Mexx en we lopen snel de Mexx binnen. Ik kijk nog eens achterom om zeker te zijn dat ons niet gezien hebben. Oef, ze hebben ons niet gezien;
Ik kijk dromerig in de rekken. Opeens zegt Joan: “Enola wat vind je van dit topje?” ze heeft een rood topje vast met rechts een driekwarts mouw en links een spaghetti bandje. Van onder is het schuin afgesneden van links naar rechtsonder. Het linkse hoekje onderaan is zwart. “Dat is een mooi topje en het kan bij deze rok” zegt Oriana. Oriana komt met de rok naar ons. De rok is in traditionele Spaanse stijl en in dezelfde kleuren als het topje. “Ik denk niet dat het mij zal staan, want …” “Oh nee. Zo gaan we niet winkelen Enola,” onderbreekt Oriana me “je dot het gewoon aan en dan kunnen we zien of het je staat.” Ik kijk hen aan. Ze strekken hun armen uit om de kleren aan mij te geven. Ik neem de kleren aan en we gaan naar de pashokjes. “Wij kijken nog even rond doe jij dat maar alvast aan, we komen direct een kijkje nemen.” zegt Joan. Ze draaien zich om en kijken in de rekken. Ik bekijk de kleren nogmaals en ga dan een vrij pashokje binnen. In het pashokje bekijk ik de kleren nog eens. Ik leg ze opzij en doe mijn kleren uit. Ik doe de rok en het topje aan en bekijk mezelf een sin de spiegel. “Heb je het al aan, Enola?” vragen Joan en Oriana. Ik doe het gordijntje van het pashokje open en er staat een jongen vlak voor me. Hij is iets groter dan mezelf, hij heeft blauwgrijze ogen, zwart haar met een bruine schijn en hij heeft brede schouders. Ik kijk hem geschrokken aan. “Pedro kom je?” roept iemand in de winkel en de jongen voor me draait zich om een roept: “Ik kom direct ga maar al naar de kassa.” Hij kijkt me weer aan en zegt: “Ik heb mijn ring laten vallen en hij is jouw hokje ingerold denk ik. Zou je eens willen kijken?” Ik kijk over mijn schouder en zie voor de spiegel een ring liggen. Ik raap hem op en zeg: “Is dit hem?” “Ja bedankt en misschien tot nog eens.” Hij neemt de ring aan en houd mijn hand even vast. Hij knipoogt naar me en zegt: “die kleren staan je beeldig.” Daarna draait hij zich om en gaat naar zijn vrienden. Ik kijk hem nog even na. Opeens springen Oriana en Joan voor me. Ik deins een beetje naar achter; “Amai schrik van ons gekregen?” vraagt Oriana met een glimlach. “Nee” zeg ik al lachend terug “ik was aan het dromen maar… euhm… wat vind je ervan?” “Wow het staat je echt goed en het staat je nog beter dan ik had gedacht.” zegt Joan. Ze bekijkt alles nog eens goed en doet teken dat ik moet draaien. Ik draai 180° waarop Oriana zegt: “Amai deze kant vind ik het mooiste.” Ik draai me terug om en maak een dankbare buiging voor haar. Ik ga terug het pashokje in en doe mijn eigen kleren weer aan. Ik kom terug buiten en zeg: “Ik neem het niet, want het valt te hard in de smaak bij de jongens.” “Heh? Hoe kan je dat nu al zeggen?” vraagt Oriana. “Wel… euhm…” “Ja vertel.” Zeggen ze samen. “Toen ik uit het pashokje kwam keken er een aantal gasten naar me en een knappe gast zei tegen me ‘die kleren staan je beeldig’. Ik trek hiermee te veel de aandacht daarom neem ik ze niet.” Leg ik hen uit. “Nee, daarom moet je ze juist wel nemen. Zo kan je Jack jaloers maken want mannen hebben niet graag dat andere mannen te dicht bij ‘hun’ meisje komen. Perfect dus voor morgen. Niet Oriana?” zegt Joan. “Ja, wat Joan zei dus.” We wandelen naar de kassa en betalen de kleren. “Welke winkel nu” vraagt Joan. “Euhm … de Modekrakers, dan de Veronique en dan H&P, niet?” zegt Oriana. “Dat is goed, op naar Modekrakers dan” zeg ik. We gaan winkel na winkel af.
Het is half zes en we hebben al honderden euro’s uitgegeven aan kleren. “Ik denk zo stil in met mijn maag dat het tijd is om te gaan eten” zegt Oriana. “Ja, je hebt gelijk, ik voel het ook duidelijk aan mijn maag” zegt Joan. We wandelen naar een broodjeszaak en bestellen een broodje. Onderweg naar de Metropolis eten we ons broodje op. “Welke film zullen we gaan zien” vraag ik. “Wel … ik heb eigenlijk geen zin meer om naar de Metropolis te gaan” zegt Oriana. “Nee ik ook eigenlijk niet meer. Weet je wat we huren een aantal films en zien ze bij jou op de kamer” zegt Joan. “ Oké. Dat is ook goed maar … euhm … gaan we dan nog eerst wat knabbeltjes halen” zeg ik. “Ja, natuurlijk” zegt Oriana “en drinken ook, hé.”
Onderwerp: hoofdstuk 2 
di aug 04, 2009 11:55 am
