hoofdstuk 1

3 nichten op stap

Het is donderdag avond, Kerstavond en de hele familie zit aan tafel. Er worden moppen getapt en er wordt veel gelachen. ik kom uit de keuken en opeens zegt mijn vader net luid genoeg dat iedereen het hoort: "Mijn jongste dochter, Enola, is de beste en de slimste van de hele familie. Want zij wordt namelijk advocate." Ja lap, iedereen keek me aan en ik stond daar maar te glimlachen. Ik neem snel de al opeengestapelde borden en ga naar de keuken. Oriana neemt de borden aan en steekt ze in het afwaswater. Joan zegt: "laat hem maar doen, mijn ouders zeggen dat ook omdat ze willen dat ik nog meer presteer." "Dat is waar, laat hem maar doen wij weten wel beter en zij zullen ooit wel moeten bijdraaien" zegt Oriana. "Kom we brengen het dessert. Neem jij de koffie Oriana" vraagt Joan. Oriana knikt ja en neemt de koffie. Joan en ik nemen elk een grote schotel met daarop potjes chocolade mousseline die onze drie moeders samen hebben gemaakt. In koor zeggen we: "hier is het overheerlijk dessert met een kopje thee of koffie." We zetten alles op tafel, nemen voor onszelf een potje en we gaan in het salon zitten. "Eigenlijk zou ik tegen mij n vader willen zeggen dat ik nooit een advocate zal worden maar dat ik ga acteren" zeg ik. "Acteren? Om daar je beroep van te maken is niet simpel, maar als hobby is het erg leuk. Wij krijgen in 't school volgende week een toneelopdracht..." en Joan praat verder met Oriana terwijl ik begin te dromen. Een toneelopdracht: het toneelstuk Romeo en Julia uitwerken. Ik speel Julia en Kenzo is Romeo. Dan na het toneelstuk zegt mijn Romeo: "Enola ik zie je graag, wil je meer zijn dan gewoon vrienden?" "Enola? Luister je nog wel" vraagt Oriana. "Oh, sorry was even aan het dromen. Wat zei je?" antwoord ik. "Ik zei dat ik iemand op 't oog heb en dat hij misschien ook op mij verliefd is" zegt Oriana. "Spannend, alé vertel ons alles" zeg ik. Waarop ze antwoord: "wat wil je weten? Vraag maar ik antwoord wel." "Alles natuurlijk: hoe hij heet, wat hij studeert, vanwaar je hem kent enz." zegt Joan. “Ik ken hem via Renate en hij studeert Latijn zoals ons. Hij heeft blauwe ogen, donker bruin tot zwart haar, meestal in stekeltjes en hij is iets groter dan mezelf. Hij heeft een schattig neusje en als hij lacht heeft hij van die putjes in zijn wangen en fonkelen zijn ogen.” Ze beschreef hem zo goed dat ik een perfect beeld van hem kon vormen maar ze had nog steeds zijn naam niet gezegd. Zou ze zich schamen voor zijn naam? Ik vraag het haar. “Ja maar Oriana we weten nu perfect hoe hij eruit ziet, wat hij doet, maar we weten zijn naam nog niet.” Oriana bloost en zegt: “oké ik zal zijn naam zeggen maar jullie moeten beloven dat jullie niet gaan lachen.” “ Oké we zullen niet lachen” antwoorden we in koor.
“Belooft?”
“Belooft! Echt waar we zullen niet lachen.”
“Ik weet dat het een stomme naam is, maar hij is zo lief. Zijn naam is Kees.” Joan en ik proberen onze lach in te houden maar het lukt ons niet. We barsten uit van het lachen, we lachen zo hard dat iedereen naar ons kijkt. We merken op dat iedereen naar ons kijkt waarop Joan zegt: “niets van aantrekken. Het is een binnenpretje het is zo over.” Iedereen draait zich terug om en ze gaan verder met het discussiëren over de politiek in België en Nederland. Oriana kijkt ons boos en gekwetst aan. We stoppen meteen met lachen en bieden onze excuses aan; “Sorry Oriana, ik had een stomme naam verwacht maar dit deed me even goed lachen. Nogmaals sorry Oriana.” verontschuldigd Joan zich. “Ja sorry Oriana dat had ik niet mogen doen,” ik wacht even en zeg dan “maar euhm Joan hoe zit het bij jou? Heb jij al iemand op het oog?” Oriana en ik kijken Joan vragend aan. Joan kan opeens niet stil zitten en zegt op een fluistertoon: “ ik heb iemand op het oog en we hebben deze zaterdag afgesproken. Misschien vormen we vanaf dan een paar.” “Ooh spannend zeg ik kan niet meer wachten.” zegt Oriana op een iets luidere fluistertoon. “Kan je ons al wat meer prijs geven over je vlam?” zeg ik enthousiast. “Wel zijn naam is Wout, hij is iets groter dan mezelf, we zitten in dezelfde klas maar hij is in de kleuterklas moeten blijven zitten omdat hij een ernstige ziekte had en dan niet goed is kunnen ontplooien…” Joan vertelt en vertelt, maar mijn gedachten dwalen af naar de andere kant van de kamer. Ils en Elke zitten te lachen. Nu en dan zeggen ze iets tegen elkaar, kijken dan naar hier en beginnen dan te giechelen. Kon ik maar horen wat ze zeiden dan kan ik achteraf iets terug zeggen. Ach nee laat ze maar doen, ze zijn ouder maar gedragen zich jonger. Laat ze maar roddel ze weten niet beter. Ik kijk door de kamer en zie dat de mannen apart van de vrouwen zijn gaan zitten. De mannen praten zachter dan anders waarom? Ik spits mijn oren om hen te verstaan. Ze praten over vriendjes.
“Wat?”
Oriana en Joan kijken me verbaasd aan en vragen: “Wat is er Enola?”
“Ik geloof mijn oren niet,” zeg ik op fluistertoon “De mannen willen ons aan een rijkeluiszoon koppelen. Ze willen dat ik met Jack ga trouwen.” “Wat?” Joan en Oriana weten niet wat te zeggen en kijken me aan met grote ogen en open mond. “Je bedoelt Jack Wets? Die dikke nek van dokter Wets van drie straten verder?” vraagt Joan. “Ja, die Jack” antwoord ik. “Ooh nee dat is slecht we moeten daar iets aan doen” zegt Oriana “we moeten zorgen dat Jack niet met Enola wilt trouwen.” “Jah, hoe ga je dat doen hij is al verzot op mij sinds het tweede leerjaar. Hij zal direct ja zeggen moest mijn vader het aan hem vragen.” leg ik hen uit. “Dat is duidelijk een groot probleem. Nee een zeer groot probleem.” zegt Oriana. Daar zaten we dan, niet wetend wat te doen. We denken in stilte zoekend naar een oplossing. Opeens zegt Joan op een rustige nog nadenkende toon: “elke keer als je naar Jack toe moet, gaan wij met je mee en dan doen we dingen die mannen haten. Zoals geniepig lachen, voortdurend in boekjes met kledij kijken en …” Joan wacht even en gaat dan verder “het belangrijkste van al is telkens als hij kijkt vragen of er iets mis is of dat alles in orde is.” “Dat is het proberen waard. Denk je niet Enola?” vraagt Oriana. “Ik hoop dat het ook werkt want ik zie het echt niet zitten om met Jack Wets te trouwen hoor. Maar wat als het niet werkt wat gaan we dan doen?” vraag ik. Waarop Oriana antwoord: “tegen dan heeft Joan al lang een nieuw plan klaar. Nietwaar Joan?” Joan kijkt Oriana vragend aan en zegt: “Euh dat zullen we dan wel zien. Laten we het nu over iets anders hebben, niet?” Joan wacht even en kijkt ons een voor een aan en gaat dan verder“ zeg eens voor wie moesten jullie een cadeau kopen?” “Wel het is puur toeval maar ik heb een cadeautje moeten kopen voor Enola… wacht maar tot je je cadeautje ziet.” zegt Oriana. “Och nee dat is ook toeval want ik heb Joan getrokken” antwoord ik. Opeens begint Joan te lachen. We kijken haar aan alsof we haar niet kennen en vreemd vinden. Ze stopt met lachen en zegt: “dat is zo grappig want ik heb Oriana getrokken.”
“Oké is iedereen klaar? Dan kunnen we beginnen met het ‘uitdelen’ van de pakjes. Dit jaar gaan we het anders doen dan anders. Namelijk met spelletjes en diegene die wint krijgt z’n pakje. Is dat voor iedereen duidelijk… oké dan beginnen we eraan.” Zo gezegd zo gedaan. Het is bijna ochtend als iedereen zijn pakje heeft. Wonder boven wonder iedereen is blij met het gekregen pakje. Ik ben doodmoe en stel voor aan Oriana en Joan om te gaan slapen. Ze liggen allebei bij mij op de kamer. We zeggen tegen iedereen slaapwel en keren naar ons bed. Ik kijk op de klok voor ik mijn ogen toe doe en zie dat het al half zeven is en dan val ik in ’t slaap…

Voila het begin van mijn zelfgeschreven verhaal.

Mooie inleiding he, leest vlot en aangenaam.

Vind de namen ook goed trouwens (hehe)

Schrijf zeker verder.