ZESTIEN JAAR LATER
Amy zat glimlachend in de leerlingenkamer van Griffoendor. Ze had een brief vast van haar moeder:
Beste Amy
Alles gaat goed hier. ik hoop dat je met nieuwjaar naar huis kan komen, want ik en je oma missen je erg. Ondertussen zijn we alweer op het ministerie geweest, maar ze wilden nog steeds niet lossen. Wat niet te verwonderen is, want je oma heeft gedreigd om de minister te vervloeken. Gelukkig namen ze dat niet te serieus…
We laten zo snel mogelijk iets weten als we iets ontdekt (of geforceerd) hebben
Veel liefs, mama en oma
xxxxx
Ellen kwam naast haar zitten. “En, weten ze al iets van je vader?” vroeg ze voorzichtig. Amy schudde haar hoofd. “nee, oma heeft geprobeerd om de minister te vervloeken…” grijnsde ze. “maar er klopt iets niet volgens mij. Ze hebben hem al zo’n vijftien jaar in Azkaban, hij is nog steeds niet gek geworden én de Dementors hebben hem nog steeds geen Kus toegediend. Niet dat ik er op zit te wachten hoor! Maar…”
“ja ik snap het” zei Ellen snel. Ze glimlachte even en wendde toen haar hoofd af. “Ellen, ik… sorry, ik dacht niet na.” Verontschuldigde Amy zich. “Ja, ik weet het” zei ze zacht. Haar lip trilde een beetje. “Misschien moeten we maar gaan eten.” Stelde Amy voor.
“Sorry maar ik krijg geen hap door mijn keel” antwoordde Ellen. “Ja, snap ik wel, maar ik wil niet dat je verhongerd. Dat zou je opa ook niet gewild hebben” voegde ze er snel aan toe. Toen werden Ellens ogen vochtig. “O, kom op Ellen!” fluisterde Amy en ze gaf haar een stevige knuffel. “Je weet waarvoor hij écht gestorven is. Dat kan niemand je afnemen en zeker de Profeet niet.” Ellen knikte. “het is alleen, ik weet dat hij nooit meer zal schrijven, ik hem nooit meer zal horen lachen en hij mij nooit meer zal kunnen troosten… en nu schrijft de Ochtendprofeet hem af als een laffe verrader! Ach Amy, als hij niet zo koppig en moedig geweest was.” Zuchtte ze vermoeid. “dat was hij zeker. En nu is het aan ons om hem trots te maken, toch?” zei Amy met een opbeurende glimlach. Ze zaten nog een tijdje zittend in de leerlingenkamer tot Alexander grijnzend binnen kwam lopen. “Hoi meiden! Al zo vroeg op?” zei hij vrolijk.”Ha die Alex” begroette Amy hem vrolijk. Ellen knikte even. Alex legde zijn arm over haar schouder “Kop op, meid. Kijk eens rond! Het is bijna kerst en alle afdelingsgeesten zijn paars!” grinnikte hij. “Alex! Je hebt onze verassing toch nog niet verklapt?” riep Thijs toen hij het portretgat binnenstrompelde. “A toe nou! Je denk toch niet dat we jullie zouden verraden?” Lachte Amy. “Ja, en Ellen had een opknapbeurt nodig” verdedigde Alex zich. Grinnikend schudde Thijs met zijn kop. “Jullie laten je toch altijd vangen hé” lachte hij “en trouwens, ik heb er nog een schepje bovenop gedaan! Foppe wordt de hele dag gepest door rode vlekjes die er eigenlijk niet zijn. Ik ben blij dat de spreuk eindelijk dan toch heeft gewerkt.” Alex knikte bemoedigend. “Al dat werk heeft toch wat opgeleverd.”
“Jongens, kunnen we nu eindelijk iets gaan eten?” Vroeg Amy “ik snak echt naar iets waarop ik kan bijten!”. Alex bood haar een stuk perkament aan, maar Ellen zei snel “laten we dan maar gaan, hé!” langzaam kwam ze recht, en met hun vieren liepen ze (merkwaardig genoeg zonder maar één geest te zien) naar de grote zaal. Die was zoals elk jaar fantastisch versierd. De afdelingstafels stonden nog vol met het een zalig ontbijt, maar er zaten niet veel leerlingen meer aan tafel. James zat echter nog wel aan de tafel van griffoendor. Amy werd een beetje rood en ging een paar banken verderop zitten. Druk pratend kwam de rest achter haar aan gelopen. “… en TOEN beste Ellen kon hij zich niet meer veroeren! Hij krijste alsof hij opnieuw stierf, maar ik liet hem niet los. Toen ik met hem klaar was dacht hij dat hij écht dat hij gek aan het worden was! Stel je voor: een angstige Foppe!” Thijs grinnikte luid, en Amy schaamde zich een beetje. Toen stond Nick op en liep samen met zijn vrienden de grote zaal uit. Ellen keek haar nogal onozel aan. “Hij is er nog een hele vakantie, joh” grijnsde ze. Alex keek hen een fractie van een seconde aan maar sloeg zijn ogen toen weer op al het lekkers dat op de tafel stond. Amy had het niet gezien maar Thijs wel. Er heerste een paar minuten een stilte, tot een oorverdovend gekrijs de grote zaal vulde. Foppe kwam de zaal inscheren met een razende vilder in zijn sporen. “Laat het ophouden! Ik word er gek van!” brulde hij. Alex en Thijs proestten het uit en Amy had het ook moeilijk om zich in te houden. Anderling, met een glas wijn in haar handen, stond geschokt recht. “wat is er aan de hand?” zei ze met stemverheffing. “vraag dat maar aan die smerige, rottige ettertjes van leerlingen” krijste hij buiten zichzelf van woede. Foppe vloog door een aantal eerstejaars die meteen koude rillingen kregen. Sommigen gilden zelfs. “misschien loopt het toch een beetje uit de hand…” begon Alex zachtjes, maar Thijs schudde grijnzend zijn hoofd. Hij genoot duidelijk van hun zoveelste triompf. Anderling schraapte een beetje verward haar keel en begon de leerlingen die nog in de zaal waren te kalmeren. “Wil iedereen rustig op zijn plaats gaan zitten?”
Foppe vloog door het raam naar buiten en kwam langs de deur zigzaggend terug naar binnen gevlogen. “ze blijven me maar volgen! Haal ze weg en nu meteen!” riep hij hysterisch. “FOPPE!” brulde Anderling. Amy had haar nog niet vaak zo kwaad gezien. “Jongens, volgens mij zitten jullie dik in de problemen…” fluisterde ze geschrokken. “Wat in godsnaam is er aan de hand?”
“Professor, ik word de hele tijd achtervolgd door een hele meute van die irritante rode bollen en ik geraak er niet van af!” zei Foppe teneergeslagen. Anderling zuchtte. ze stapte met grote stappen naar Vilder, die haar afwachtend aankeek. “Vilder, breng Foppe naar madame Plijster, hopelijk kan ze ook gekke geesten genezen. En zoek ondertussen misschien de Bloedige Baron, die kan hem wel kalmeren. “ Anderling keek afwachtend naar Vilder, maar die achterdochtig om zich heen, op zoek naar een mogelijke dader en draaide zich toen om. Hij hinkte woest richting de trappen met een vuile blik. Anderling richtte zich weer tot de leerlingen, die verward en lachend toekeken. Toen schudde ze haar hoofd en Amy kon een spoor van een glimlach ontdekken. “wel, ik zou zeggen: laten we verder eten voor alles weg is.” Toen stapte ze weer naar de tafel van de leerkrachten. “Volgens mij hebben we geluk” fluisterde Alex lachend. Plots draaide Anderling zich weer om. “O, en voor ik het vergeet: Alex en Thijs, zouden jullie zo vriendelijk willen zijn om madame Plijster te helpen een tegenspreuk te verzinnen?” zei ze met terwijl ze een glimlach onderdrukte. “Gelukkig voor jullie ben ik in een opperbest humeur.” De twee vrienden keken elkaar lachend aan, namen nog een laatste wafel mee en renden toen naar de ziekenzaal. Ellen leek alweer een heel stuk vrolijker geworden vond Amy.
Onderwerp: hoofdstuk 2 
za jan 31, 2009 10:20 pm
