Het leek op een gewone zomeravond in de Bloemistenstraat. Een groepje tieners liep lachend voorbij een caravan, waar al jaren niemand meer naar om had gekeken. Het ding stond er al meer dan een jaar, en geen van de inwoners van het stadje Lake Alana had er nog oog voor. Toch, was het sinds vorige week opnieuw bewoond. Jane en Aldo Couvier, een dakloos tovenaarskoppel had de stacaravan sinds maandagavond betrokken. op dinsdagnacht beviel Jane van een dochtertje Amy. Het was een bijzonder meisje. Ze huilde nooit, alleen wanneer er echt iets mis was. Ze sliep vaak, en als ze dat niet deed lachte ze, at ze en lag ze wat rond te kijken. Een paar dagen later, op vrijdag, ging Aldo voor het eerste de buurt verkennen. Hij nam een fles water, wat oud brood en hun laatste spaargeld mee. “misschien moeten we binnenkort terug naar…” begon jane, maar werd onderbroken door Aldo. “Ik wil het niet hebben! Je weet best wat er van af hangt… wat als hij te weten komt dat we getoverd hebben?” “maar we moeten helemaal niet toveren.. misschien krijgen we hulp van David.” Jammerde ze. “Ik zei toch dat ik er niets van wilde weten! David is een tweezak, zodra we weg zijn uit Diamond mountain stuurt hij een uil naar het ministerie.” “Misschien wel, maar we kunnen ons toch verbergen? Amy verdient beter dan dit! Ze moet buiten komen.” Aldo gromde wat, deed alles in een rugzak en gaf Jane een kus op haar hoofd. “We praten er straks over, ja? Ik ga nu om wat spullen en kom daarna terug.”zei hij. Maar Aldo kwam niet meer terug. Jane had geprobeerd om hem te zien of te voelen, maar had haar bol laten vallen toen ze de grim zag. Voor het eerst deze week huilde Amy onophoudelijk, blijkbaar voelde ze ook dat er iets aan de hand was. Toen ze De Ochtendprofeet de volgende ochtend zag, was het alsof ze een klap in haar gezicht kreeg. De koppen “Couvier veroordeeld voor het vermoorden van 23 dreuzels” en “Couvier eindelijk gevat” sprongen meteen in het oog. Dezelfde dag nog nam Jane al haar spullen bij elkaar, deed ze in de Spilco’s Plaatsbespaarder en tilde ze Faith voorzichtig op en verdwijnselde naar Zweinsveld.
Amy huilde niet toen ze voor het eerst Bijverschijnselde, hoewel het een erg benauwend gevoel was. Jane liep zo snel ze kon naar De Drie Bezemstelen en na toestemming van de eigenaar, liep ze naar het kamertje achteraan de leefruimte. Toen trok ze de achterdeur open en liep naar het bronzen beeld in het midden van het tuintje. Ze wachtte een aantal minuten, tot het beeld omringd werd door een blauw licht, legde snel haar hand er op en kwam toen via een Viavia bij professor Enochia. Ze bleef verbazend kalm toen ze de onverwachte bezoeker zag verschijnen. “Jeetje, Jane, kon je niet even melden dat je zou komen?” zei ze met een flauwe glimlach. “Ariana, alsjeblieft” snikte Jane “ik kan het niet meer… neem Amy alsjeblieft, ik moet Aldo helpen!”
Professor Enochia keek serieus. “Jane, je weet dat ik er alles aan zou doen om je te helpen, maar je kan toch niet verwachten dat ik je kind opvoed?” vroeg ze hoofdschuddend. “Ik… “ begon ze, maar toen zakte ze in elkaar.
Onderwerp: hoofdstuk 1 
za jan 31, 2009 10:15 pm