11. Een heel nieuw spel

Een heel nieuw spel


Donderdag verliep rustig tot Sneep me herinnerde aan iets dat ik volledig vergeten was. “Dhansi, Malfidus, ik verwacht jullie hier vanavond” Ik herinnerde mezelf eraan dat ik er helemaal niet ver had nagedacht, zoals hij gevraagd had. Ik knikte, niet prijsgevend hoe hard ik eigenlijk schrok en dus verliet ik en paar uur later de leerlingenkamer. Draco wachtte op me aan de trap en ik nam nerveus zijn hand vast. Ik klopte en opende de deur. “ah Joan, Draco kom erin!”
Het was best vreemd hoe vriendelijk hij was en dat hij ons ij onze voornamen noemde. “dus..” ging hij verder. “Het is ondertussen wat langer geleden, maar ik neem aan dat je nog weet hoe kwaad je geworden bent in mijn klas.”
“Je gaf me strafstudie zonder reden!” verdedigde ik mezelf.
“Ja dat is waar, maar je flipte wel een beetje of niet soms?”
“ja” zei ik tegen mijn zin en voelde mezelf rood oplopen.
“dat is niet je normale doen is het niet?”
“wel de laatste dagen ben ik iets minder stabiel.”
“nu ben je dat wel”
“ja..”
“Zeg eens juffrouw Dhanes, hoe komt het dat ik het gevoel krijg dat jij de enige leerling bent op deze hele school die niet bang van me is.”
“uh..ik denk niet..”
“nee? Joan denk je dat niet, vertel me eens, ben je bang van me?”
“uh…”
“Als ik niet je leraar was en je geen strafwerk kon geven.”
“Dan zou je me waarschijnlijk vergiftigen.”
“heel grappig, maar dat is nu wat ik bedoel! Je bent helemaal niet bang van me!” Ik had gezien hoe zijn linkermondhoek even omhoog ging en er een liche glinstering door zijn ogen ging.
“Ik ..uh..”
“Is het omdat je zelf zo’n gezag uitstraalt?”
“Uh ik denk niet..”
“Je hebt meer en makkelijker gezag onder je medestudenten dan ik ooit eerder zag en je bent zeker niet bang van me.” Hij ging verder terug in zijn stoel zitten en vervolgde meer tegen zichzelf, dan tegen mij: “Ik vraag me af wat je zo speciaal maakt.”
“uh .sorry.maar..”
“Je bent speciaal juffrouw Dhanes en ik voel het tot op mijn beenderen..Je bent..”Hij stopte met praten en fluisterde iets wat ik niet verstond.
Plots zag ik mijn vader inpakken, hij vertelde me dat we moesten verhuizen.
Ik schudde mijn hoofd en keek recht in Sneepdonkere, gefascineerde ogen.
“indrukwekkend, Joan”
“Wat..?”
“Je weet wel wat het is.”
“Ja maar..”
“Ja maar, waarom zou dit u helpen?”
“Eerlijk gezegd weet ik het niet Joan, maar je bent zeker geen gewoon heksje.”
“Er is niets mis met me!” zei ik kwaad, mijn hart klopte snel en ik ademde zwaar. Ik kon niet verklaren waar die plotse woede vandaan kwam, maar ze was er en Sneep merkte dit mar al te goed.
“Schreeuw je ooit zo tegen mensen, Joan?”
“Natuurlijk, dat is wat mensen doen als ze kwaad zijn!”
Fred keek me teleurgesteld aan: “Je hebt het weer gedaan!” schreeuwde ik.

“NEE!” riep ik en keek Sneep woest aan om wat hij deed. “Zeer indrukwekkend Joan, normaal kan je niet zomaar afsluiten als je kwaad bent. Ben je wel kwaad?”
“ben ik wel kwaad?!” schreeuwde ik, ik was recht gesprongen en in alle staten “Waarom ben ik hier eigenlijk?! Opdat jij je wat zo kunnen experimenteren met de menselijke gevoelens?”
“Nee Dhanes dit is meer dan dat” zei hij uitermate kalm.
“Dat is het niet!” schreeuwde ik als een waanzinnige.
“jawel” antwoordde Sneep nog steeds rustig. Waardoor ik schrok van mijn eigen houding en in twee seconden tijd volledig bedaarde en weer ging zitten.
“Je mag gaan, ik denk dat je met wat training een van de betere occlumensen zou kunnen worden, Joan..Net als ik…Ga maar” Ik was verbaasd dat hij me met zichzelf vergeleek, Sneep was gekend om zijn uitmuntende occlumentie. Draco en verlieten het lokaal en namen afscheid aan de trappen, zoals altijd.

De volgende dag was meteen de laatste dag van de week en ik probeerde me meer op de zwerkbalwedstrijd van Zaterdag te concentreren dan aan Sneep te denken. Jammer genoeg bleef zijn rare, waanzinnige blik me voor de geest komen. Ik realiseerde me dat ik een studieobject voor hem geworden was en ik wist niet wat ik me daarbij moest voorstellen, maar tot dusver stond het me niet erg aan. Dat er zoveel emotie uit zijn gezicht af te lezen was, was niet normaal. Ik had hem zien lachen, iets wat geen enkele leerling en daar buiten waarschijnlijk nog weinig mensen konden zeggen, maar hij werd obsessief en dat beangstigde me.
Die namiddag nam ik afscheid van de tweeling en Leo en liep naar verweer tegen zwarte kunsten. Enkel de zwadderaars waren er al, dus bleef ik op een afstandje en keek naar Draco, hij zag er ook afwezig uit. “hey” klonk Hermeliens stem achter me. “hey” antwoordde ik, de jongens begroette me ook en we liepen naar het lokaal.
De professor was in zijn nopjes, hij had eindelijk de perfecte paren gevonden wat tot zijn spijt betekende dat er griffoendor-paren en zwadderich-paren waren. “vandaag” zei hij “beginnen we met te verlammen!” hij was zo enthousiast dat het zich overzette op de leerlingen.
“goed, we willen geen ongelukken, dus we beginnen zonder blokkeren, ok?”
“Ja” sneerde Patty Park “laat jezelf verlammen en alles komt in orde!” ze lachte en keek direct naar Draco voor zijn lach, maar hij keek niet eens haar richting uit. Ik deed mijn best om een lach te bedwingen bij dit tafereel.
“Dankje Park, goed we doen dit om te beurten.Meneer Malfidus, juffrouw Dhanes, zouden jullie willen beginnen” Hij gebruikte ons altijd als modelvoorbeeld dus we keken al niet meer op en knikten beiden. “Juffrouw Dhanes ik zo willen dat jij eerst meneer Malfidus verlamt, doe even rustig, ja? Meneer Malfidus, je raakt je stok niet aan, ok?” we knikten weer beiden en ik nam mijn toverstok in de aanslag. Ik grijnsde en iedereen behalve Draco zag dit in als gemeen. “rustig he Dhanes” waarschuwde de professor nog eens. “goed, iedereen een stapje achteruit!”
“paratalis!” riep ik en Draco viel verlamd op de grond. “heel goed, Dhanes Je hebt wat kracht en talent in je bloed” zei de professor gemeend “nu andersom, hij hief mijn verlammingsspreuk op en nu nam Draco zijn stok klaar. “paratalis” riep Draco en ik voelde hoe mijn spieren opspande en viel verlamd op de grond. “ok” zei de professor terwijl hij Draco’s verlammingsspreuk ophief. “Dit is wat jullie ook gaan doen, wees niet teleurgesteld als het niet van de eerste keer lukt zoals het wel bij juffrouw Dhanes en Meneer Malfidus doet, iedereen evolueert op zijn eigen tempo. Ik hoop toch dat iedereen er vandaag in slaagt om iemand te verlammen. Dan kunnen we volgende week verder met het verdedigen ervan. Aangezien Dhanes en Malfidus het al onder de knie hebben kunnen ze ons misschien laten zien wat we volgende week dan gaan doen. De Juffrouw verlamt jou, meneer Malfidus en jij gaat afschermen. Wees erop voorbereid dat verlammen en ontwapenen iets helemaal anders is!”
“paratalis!” riep ik en bijna tegelijk riep Draco “protego!” er klonk een luide knal en niemand raakte verlamd. “Heel goed! Draco. Dat was nochthans een sterke spreuk, Joan!” in zijn enthousiasme vergat hij ons bij onze achternamen te noemen. Onze klasgenoten hadden ons voordien wel wat aangemoedigd, maar nu juichten de zwadderaars alof het een Zwerkalmatch was en Draco net de snaai gevangen had. “nu andersom” De griffoendors begonnen nu spanning op te bouwen terwijl de zwadderaars stiller warden.
“paratalis”
“protégé” weer een luide knal, gevolgd door luid gejuich van de griffoendors. Ik stond nog recht. “ok ok ok” riep de professor “jullie beurt!”
Een tijdje later begon ik traag mijn gerief samen te pakken, ik zag hoe Draco hetzelfde deed. Toen iedereen buiten was, wachtte Hermelien in de deuropening. Ik liet mijn tas vallen en vloekt “godver…Ga maar Hermelien, ik kom zo wel.” Draco en i liepen samen naar Toverdranken. Ik bedacht dat ik Sneep gewoon zou negeren, dit bleek echter onmogelijk. Hij kloeg over al wat ik deed. Ik kon het redelijk lang uithouden, maar halverwege het uur werd het me te veel. “Dhanes”
“WAT?”
“ah, Dhanes wat is er? Je…”
“Nee ik ondermijn je gezag niet verdorie, k ben gewoon je constante gezaag kotsbeu!”
“ow kijk eens aan Dhanes” hij schoof met een verbazing wekkende snelheid naar me toe en hield zijn gezicht dicht bij het mijne. Ik weigerde te buigen en kek woest in zijn donkere ogen, het kleine glinsteringentje zag ik over het hoofd.

“de les is gedaan” zei Sneep op zijn gebruikelijke slepende toon. Maar hij bleef in mijn ogen kijken en ik weigerde nog steeds op te geven. Na een tijdje draaide hij zich toch weg en verliet ik zo snel mogelijk het lokaal.
“Wat is er ingodsnaam mis met die kerel?” zei Ron zodra hij zeker was dat ik geen woede-aanval ging krijgen.
“hij is een vervelende rotzak en ik weet het!” zei Harry
“hmm hij is zowat van jou overgeschakeld op Joan.” Zei Hermelien wijs.
“Achja hij is het niet waard je er druk in te maken” zei ik en ze stopten erover.
“he! Het is weekend!” zei Hermelien om ons op te vrolijken.
“ja het weekend van de match tegen Ravenklauw!” antwoordden de jongens en ik te samen en we schoten alle vier in de lach.
De volgende morgen werd ik vroeg en nerveus wakker. Ik ging naar de ontbijttafel samen met Ginny “zenuwen?”vroeg ik haar. Terwijl ik appelsap inschonk.
“We winnen toch” zei ze geruststellend, ik kook op en ze trok haar ogen.
“ik ben op van de zenuwen!” ik lachte.
“goedemorgen!” zeiden Fred en George samen.
“ow hey jongens, zo vroeg op?”
“Voor het geval dat je het gemist had, het is de wedstrijd vandaag!” zei George verklarend. Een beetje later keerden we samen met de overenthousiaste Ned terug naar de leerlingenkamer. Onderweg passeerden we Harry, Ron en Hermelien.
“Waar is Leo eigenlijk?” roeg ik George.
“nog in bed” antwoordde Fred.
“ow”
Daarna probeerde ik huiswerk te maken, maar ik kon me niet concentreren. Dus ging ik naar de leerlingenkamer, waar ook de rest van het team al zat. Ik zuchtte en George lachte, “ik kan me zo al voorstellen hoe ravenklauw nu zit te stressen, na onze laatste match…” Ron maakte een raar geluid dat, toen ik naar hem keek, een lachje bleek te zijn. Harry zei niks. Ned knikte en voegde er aan toe. “Deze word net zo goed.”
“Ja dat verwacht iedereen ook van ons” zei Ginny nerveus. Ik knikte, daar was ik ook bang voor. Er werd niks meer gezegd en een tijdje later kwam zowat heel griffoendor in de leerlingenkamer staan, de anderen stonden op de trappen van de slaapvertrekken om ons aan te moedigen. Griffoendor had er zin en het gaf het hele team zowel een enorme boost als een soort prestatiedruk. We werden om te beurten door zowat iedereen geluk gewenst en als we de leerlingenkamer verlieten liep heel griffoendor onder luid en bijna beangstigend gejuich mee. “Griffoendor! Griffoendor!” riep Leo en dan viel de rest in. “Huj huj!”
“Dhanes, de wemels, Potter en Wares!” riep Leo weer.
“zij leiden ons recht naar de overwinning!”
“Griffoendor griffoendor”
“huj huj
“Joan!”
“huj huj”
“Fred!”
“huj huj”
“George!”
“huj huj”
“Ron!”
“huj huj”
“Ginny!”
“Huj huj”
“Harry !”
“Potter huj”
“Ned!”
“heeeeeeej”
“Griffoendo griffoendor!” We waren slecht één trap naar beneden en het zag er niet naar uit dat ze gingen stoppen als we mensen zouden tegenkomen. “Het zou me niet verbazen als dit tot aan de stadion gehoord word” zei George tegen Fred. Die grijsde. We kwamen aan het stadion en zagen dat dit al halfvol was, nog geen enkele griffoendor,die kwamen nu pas toe. Ik zag Anderling en Perkamentus elkaar ankijken en lachen bij dit schouwspel, maar alle anderen die in het stadion zaten waren te verbluft om te reageren. Leo liep naar zijn megafoon en griffoendor nam plaats in het stadion en we hoorden tot in de kleedkamers het voetengestamp op de tribunes. Ned lachte, “als ze niet oppassen zitten ze straks op de grond!” ik glimlachte naar hem, die jonge was zo gelukkig hiermee. “ok jongens, peptalke is niet meer op zijn plaats denk ik, dat hebben jullie zonet van heel griffoendor gekregen. En we hebben heel goed getraind. Ravenklauw is bang en we kunnen meer dan perfect winnen, maar..”iedereen keek me aandachtig aan, zelfs Ned was rustig en ingespannen aan het luisteren. “..maak niet de fout van hen te onderschatten! Het zou niet de eerste keer zijn dat een geweldig team van een flut ploeg verliest door zichzelf te overschatten en de tegenstander te onderschatten.
“Ach” zei George “ze staan nu al zodanig op hun benen te schudden dat ze misschien flauwvallen als we het plein op komen.” Fred lachte en iedereen deed met hem mee. “kom aan jongens, we hebben een wedstrijd te winnen!” zei ik. En draaide me om om de deur te openen. De band binnen de groep was zodanig sterk dat iedereen met dezelfde zelfverzekerde houding achter me het veld opgestapt kwam.
“DAAR IS GRIFFOENDOR!” gilde Leo om boven het luide gejuich en de vele boohs van Ravenklauw uit te komen, ook Zwadderch en Huffelpuf waren er en maakte veel lawaai.
“leutig” zei Fred droog. Ik lachte, Fred liep rechts achter me. George liep aan mijn andere zijde en Ned, Ginny en Harry liepen daarachter. Toen we Mevrouw Hooch bereikte klonk Griffoendor boven alle lawaai uit. Zowat iedereen gilde zijn longen uit zijn lijf:

“Dhanes is onze kleine heldin
Ze maakte huffelpuf helemaal in
Ze schonk ons zeer veel vreugde
En huffelpuf vond dat ze niet deugde
O wat hebben ze getraind
Ze stonden allen strak gelijnd
Dhanes is een echte kampioen
We geven haar niet weg voor tien miljoen
.Ze maakte ons team veel beter en fitter
Ze is zeker geen gewone babysitter!
Laat Ravenklauw maar komen!
Griffoendor is niet in te tomen!
Bied ze eten en drank
Ja ze ligt op onze bovenste plank!”
Ik keek om naar mijn team en lachte, ze keken me allen stralend aan. “onthoud jongens! Het blijft een wedstrijd!”
“Joan…” begon Ned maar schudde dan lachend zijn hoofd. Ik lachte en draaide me terug om.
“aanvoerders geef elkaar de hand” schreeuwde Mevrouw Hooch zodat ze net verstaanbaar was voor mij en de nerveuze Ravenklauw aanvoerder. Ik schudde zijn hand en knikte daarbij. Hij lachte nerveus. “ik wil een mooie match! Op jullie bezems!” Enkel de Ravenklauwaanvoerder in ik konden haar verstaand dus ik gebaardde naar mijn team om op de bezem te stappen. Ook ravenklauw ging op hun bezems zitten. Mevrouw Hooch bracht het fluitje aan haar mond en in het hele stadion hield nu iedereen zijn adem in, bij het fluitsignaal barstte er weel gebrul los terwijl wij ons afzette en in de lucht begaven. Ron vloog naar zijn doelpalen, Harry ging recht naar boven, Ned had als eerste de slurk te pakken en de beukers die beiden op hem afkwamen werden door Fred en George weggeslaan.
“Wat een start!” schreeuwde Leo. “Ned past de bal naar Ginny, die gaat laag, zeer mooi, daar is Dhanes, die is in! 10-0 voor Griffoendor!”

“Dhanes is onze kleine heldin
Ze maakte huffelpuf helemaal in
Ze schonk ons zeer veel vreugde
En huffelpuf vond dat ze niet deugde
O wat hebben ze getraind
Ze stonden allen strak gelijnd
Dhanes is een echte kampioen
We geven haar niet weg voor tien miljoen
.Ze maakte ons team veel beter en fitter
Ze is zeker geen gewone babysitter!
Laat Ravenklauw maar komen!
Griffoendor is niet in te tomen!
Bied ze eten en drank
Ja ze ligt op onze bovenste plank!”

Ik lachte terwijl ik de slurk uit de lucht greep en in dezelfde seconde naar Ned doorspeelde.
“Mooi, moooi, sorry jongens Griffoendor speelt te snel en te vloeiend om dit volledig te rapporteren!” riep Leo enthusiast. “Alsof die Slurk een verlengde is van hun lichaam met daarin een stukje ziel van elk van hen! JA! Weer een goal, door Ned dit keer! Raven klauw heft de slurk..AAAAwww dat deed waarschijnlijk wel pijn, Fred of George raakte de Ravenklauwer redelijk hard..Hij is ok mensen hij is alweer op de bezem. Geen simpele jongens hoor Fred en George, blijf je beter vriendjes mee! Daar is Ginny! Die is mogelijk nog erger! Hehe. Verdomd goede speller, voila daar scoort ze al! Slurk voor Ravenklauw en dan gaan we naar de laatste Wemel, het zit daar in de genen want, JAH zag je die save! Hij kan eigenlijk als vierde jager meespelen, voor die paar keer dat Ravenklauw de bal krijgt!” zo ging het nog wel een tijdje door, tot Ravenklauw er toch in sloeg om een goal te maken. “60-10! Wat jammer een hele competitie zonder tegengoals had zalig geweest!”
“Leo!”
“sorry professor, maar wees eerlijk! Het ..ow!! Harry duikt! Hij heeft de snaai gezien!! Ravenklauw zoeker duikt nog maar dat is veel te laat, jongen! Harry heeft hem! GRIFFOENDOR WINT 210-10!”

“Dhanes is onze kleine heldin
Ze maakte Hufflepuff helemaal in
Ze schonk ons zeer veel vreugde
En Ravenklauw vond dat ze niet deugde
O wat hebben ze getraind
Ze stonden allen strak gelijnd
Dhanes is een echte kampioen
We geven haar niet weg voor tien miljoen
.Ze maakte ons team veel beter en fitter
Ze is zeker geen gewone babysitter!
We branden een kaars
Voor de zwadderaars
Ze krijgt ze allemaal paars
Bied ze eten en drank
Ja ze ligt op onze bovenste plank!”

Die avond had griffoendor een feestje en de leerlingenkamer en de volgende morgen waren er niet zoveel griffoendors aan de ontbijttafel. Ook geen een speler, maar ’s middags zat wen er wel, juist op. De rest van de school keek ons gemeen aan, ze vonden waarschijnlijk dat we het er niet zo moesten inwrijven. Verschillende griffoendors liepen nog ‘dhanes is onze kleine heldin” te neuriën en iedereen die iets luidop zei, merkte dat zijn stem niet meer was wat ze twee dagen eerder was. Aan de tafel zaten Fred en ik de hele match te overlopen, we waren beiden zo gelukkig en enthousiast dat we pas een half uur later doorkregen dat de anderen al weg waren. We stonden op en liepen de grote zaal uit, naar de slaapvertrekken. Maar in de gang liep ik op een beeld dat alle gelukzaligheid van de voorbije dagen in een seconde wegzoog en dat zich dan verder nestelde en alle gelukzaligheid die ik ooit gevoeld had wegzoog, als een dementorkus. Draco stond tegen de muur en Park stondvoor hem..Ze kuste hem en het leek alsof hij dat niet erg vond. Ik voelde maar net hoe Fred mijn arm vast nam toen Draco’s hoofd draaide en hij mij zag staan. Zijn hoofd liep rood aan en ik was niet in staat om ook maar iets te doen, maar een sterke greep trok me weg van dit tafereel, dat zich bleef herhalen in mijn hoofd.

“Joan? Joan?”
“ja” fluisterde ik, niet opkijken en nog steeds half een paar gangen terug.
“gaat het met je?”
“ja…Ik had slimmer moeten zijn vervolgde toen ik helemaal realiseerde wat ik net gezien had. Ik werd er verdrietig, maar ook kwaad van.
“shh” zei Fred en hij nam me vast “we maken allemaal fouten, Joan”
“maar..ja” ik stopte met praten, ik wou er niet over praten. “waar zijn we?”
“ow gewoon in het begin van een tunnel die George en ik gevonden hebben.”
“oh..leuk…Kunnen we terug naar de leerlingenkamer?”
“Ja, ze zullen al wel ongerust worden.” Zei Fred.
De rest van de dag hield ik me afzijdig en probeerde ik huiswerk te maken.’s Avonds had ik geen zin om naar de grote zaal te gaan maar als ik dacht aan wat ik de week daarna nog moest doorstaan was dit een eitje. Fred en ik gingen vroeg eten zodat er nog niet zo veel mensen in de grote zaal waren. Noch Malfidus, noch Park was er al, maar toen we in de gang terug liepen, liepen we Draco toch tegen het lijf. Het was stil, er was niemand in de gang en bij het zien van elkaar verstomden we alle drie even. Draco bekwam eerst van de schok: “joan…”
Hij negeerde Fred en dat was niet bepaald zijn beste idee. Draco was redelijk groot en sterk gebouwd, maar dan was hij nog niks vergeleken met Fred, die ik getraind had op kracht en snelheid. In zijn poging Fred te negeren liep hij recht tegen hem op. “Wemel…”
“Je verteld niemand niks, vuil stuk van een zwadderaar!” spuwde Fred, hij draaide zich om, nam mijn hand vast en liep weg van Draco. Het was niet nodig van me te trekken dit keer, want zo gekwetst als ik was, zo kwaad was ik ook. Koppig als ik was, net als mijn hele familie en zoals al mijn vrienden me ook kende, liep ik weg van de knappe jongen die ik zo graag had gezien, omdat hij een schijnheilige rotzak was Als we uit zijn gezichtbereik waren, keek Fred me bezorgd aan. “het is goed” zei ik. Hij knikte en ging met me mee naar de slaapvertrekken, dat was nu de rustigste plaat want iedereen was gaan eten of in de leerlingenkamer. Een paar minuten later hield ik het toch niet uit en begon ik te huilen in Fred armen. “ik zag hem graag”
“weet ik”
“nee ik bedoel, ik hield van hem”
“weet ik” ik keek op. “dat heb ik je niet verteld. Hij schudde zijn hoofd.
“maar ik wist het.” Ik deep in zijn bruine ogen die er normal nooit zo serieus uitzagen, misschien had ik een slechte invloed op hem. “Het spijt me zo!”
“snap ik wel, maakt niet uit.” Ik bleef een tijdje in zijn armen staan en wou dan gaan slapen. Fred knikte en ging naar beneden.
De volgende morgen werd ik miserabel wakker, gelukkig had ik enkel lessen met de tweeling en Leo. Heel griffoendor was nog steeds euforisch vanwege het spel Zaterdag, maar dankzij een idioot van een zwadderaar was dat voor mij niet het geval. George en Leo konden dan ook niet anders dan weten dan er iets was en ze beseften ook redelijk snel dat Fred het wel wist. Ik probeerde om zo normaal mogelijk te doen en lachte telkens als we juichende groepjes griffoendors tegen kwamen in de gangen, hoewel dat geluk ver zoek was. Ik ging bijna tegen mijn zin naar de training die avond. We waren tien minuten vroeger uit de kleedkamers en Zwadderich was nog aan het trainen. Ik had meer zin om nog tien minuten uit te wachten, maar wou zowel voor mezelf als voor Draco, als voor Fred duidelijk stellen dat hij me niet helemaal zou breken. Ik liet Harry en Ron de ballen halen en lachte naar Ned, ik wist dat hij van zo’n situaties hield. Tegen de tijd dat Harry en Ron terug waren had Draco ons gezien, maar dacht duidelijk dat ik zou wachten tot hij klaar was. Dan had hij het toch maar mis ik liet iedereen in een cirkel hangen en liet hem de slurk wat rondpassen. De zwaddereaars begonen te klagen en Draco was verplicht naar me toe te komen.
“Dhanes, wat is dit?”
“Dit, Malfidus” zei ik en ik zonder op te kijken “Is wat wij noemen zwerkbaltraining” Ginny paste me de bal en ik gooide die door naar Harry. “Wij zijn nog bezig!”
“Ja, jullie zijn hier nu al een tijdje bezig en ik denk niet dat je spelers veel gaan beteren.” Ik gooide de bal naar Fred en keek Draco ijskoud aan: “De mijne daarentegen, worden steeds beter.” Ik ving Ned’s bal en gooide hem naar rond en keek niet meer naar Draco: “Perkamentus had het over het WK junior als ik me niet vergis. Het is lang geleden dat Zweinstein daaraan meegedaan heeft en als dat ervan komt zal hij een getraind team willen.”
Hij keek me geschrokken aan, geschrokken van mijn koude toon en blik, of van het feit dat Griffoendor misschien aan het WK mocht meedoen. Waarschijnlijk dat tweede, dacht ik bitter. “trouwens..” ging ik ongenadeloos verder “Je hebt nog één minuut over.” Hij briesde en keerde om en hij en zijn team verlieten het plein.
“Dat was zo ongeloofelijk cool!” zei Ned
“vet!” zei Ron
“Joan, Je bent net zo eng als Sneep als je zoiets doet!” zei Harry overtuigend.
“chic meid!” zei Ginny”
“je OWNED Malfidus!” lachte George.
“Meid, dat was fantastisch! Ik ben trots op je!” glimlachte Fred.
“jaja, dank je kom op, tijd om te trainen, we hebben tien minuten meer.” Na de training riep ik iedereen terug bij me in de leerlingenkamer. “Dit” zei ik, “terwijl ik op een papiertje schreef.
“zijn de scores tot nu toe.” En ik liet hen het papiertje zien.


“Dus Ravenklauw heft alles al gespeeld. Twee keer verloren en enkel van Heffelpuff gewonnen, maar ze hebben driehonderd punten. Huffelpuff heeft alleen nog maar verloren en zal dat waarschijnlijk ook van Zwadderich doen, zij hebben slechts vijftig punten. Zwadderich heeft nog maar één keer gespeeld, tegen ravenklauw ze hebben één keer meer gescoord, maar hebben veel meer goals tegen, aangezien wij er maar één hebben. Ze staan op tweehonderd tachtig punten na één spel, wij op vierhonderd tachtig na twee. Tenzij Zwadderich net scoort, wat heel onwaarschijnlijk is, zijn we eerste en tweedeplaats en wordt dat op met onze laatste match, tegen elkaar uitgevochten. Ik moet zeggen dat ik vrij zeker ben dat we gaan winnen, we kunnen het en we zullen het, al is het het laatste wat ik doe!” Het team was enthousiast, maar ik kon alleen aan de volgende dag denken en bang zijn. Dat gevoel werd alleen erger die dag, gelukkig had ik Fred, die voor geen moment mijn zijde verliet. Hij liep met me mee naar Toverdranken en gaf Draco een waarschuwende blik. “We gaan nog eens apart werken vandaag” zei Sneep nadat hij en ik Malfidus tegen de muur hadden zien staan. Het feit dat ik hem niet uit mijn herinnering bande, wou genoeg zeggen voor Sneep, maar ik voelde me slecht na het herzien van dit beeld. Ik kon nu wel me mijn ketel bij Harry, Ron en Hermelien gaan staan en Sneep liet me met rust, dat was toch een beetje geruststellend. En het werd zelf beter als Fred me daarna kwam ophalen. Ook de twee volgende dagen kon ik Draco makkelijk vermijden, aangezien Draco na een incident bij Verzorging van fabeldieren in de hospitaalvleugel lag. De professor van Verweer tegen zwarte kunsten was het wel even kwijt, hij vond het zeer jammer en stond erop zelf met me te oefenen.
“Wat een idioot” brieste Hermelien na de les en Ron schoot in de lach.
“Wat?!”
“ik zie Malfidus zijn kop terug voor me!” Hermelien draaide met haar ogen en Harry lachte met hem mee. In toverdranken werkten we weer in paren en moest ik alleen werken. Af en toe kwam Sneep een handje helpen, hij zaagde niet en was redelijk vriendelijk naar zijn normen, maar ik blokkeerde mijn geest omdat ik wist dat hij wou weten hoe het met mij en Draco zat. Draco bleef langer dan voorzien in de hospitaalvleugel en ik begon hem te missen in plaats van hem te haten, ik kon maar net de drang om hem te bezoeken weerstaan.
Dat weekend was het geen kwestie van weerstaan, ik moest wel gaan. Leo lag er ook hij was proefkonijn geweest van Fred en George, gelukkig kon hij er zelf mee lachen. Na de training besloot ik hem te bezoeken.
“hey” begroette ik de dreadlockharige jongen. “wow, je ziet er slecht uit!”
“waw bedankt, Joan” lachte hij.
“sorry” zei ik “maar..”
“’t is niks” lachte hij “verdomde tweeling” Ik lachte me hem mee.
“Zeg eens Leo..” maar Memvrouw Plijster onderbrak me: “sorry, schatje, maar heb je vriend even nodig.” Ze glimlachte kan je daar even wachten?” ze knikte naar de rest van de vleugel. Ik knikte en liep weg van Leo’s bed. Het was er stil want er waren maar een paar patiënten en geen bezoekers. “Joan?” ik schrok van de zwakte in de stem achter me. “Joan?” herhaalde hij, dus ik draaide me om. Een blonde en bleke jongen keek me aan. “Kun je even hier koen?” Ik bewoog me niet. “toe?” zijn smeken was zo zwak dat het leek alsof hij elke seconde bewusteloos kon raken. Dus liep ik naar de stoel naast zijn bed en ging er op zitten. Ik keek hem kwaad en teleurgesteld, maar op bezorgd aan. “wat?”
“Waarom heb je dat gedaan?” Ik schrok “wat? Waarom heb ik?! Denk je niet eens over wat jij gedaan hebt?”
“ik heb niks gedaan!”
“zever! Ik heb je gezien.”
“ja maar…” ik horde Madame Plijster het goordijn open trekken en ik stond op en liep terug richting Leo. “Joan..toe ik..” maar ik liep gewoon door naar Leo.
“Hoe is het er mee maatje?”
“best goed, beter dan vanmorgen” lachte hij, we praatten een beetje en ging dan terug naar de leerlingenkamer. “word snel beter he” zei ik
“zal ik doen! Oh en Joan?”
“ja?”
“mag ik jouw ook mijn vriendin noemen?” lachte hij. Ik lachte als antwoord en verliet toen de hospitaalvleugel.

De volgende dag besloten Fred en George hun proefkonijn te gaan bekijken en ik besloot mee te gaan, aangezien de anderen naar Hagrid gingen. “ nog eens hallo” knipoogde ik als ik binnenkwam. “haha, mijn vriedin is terug!” lachte Leo. Fred en George keken elkaar eens en haalden dan hun schouders op. Ze pesten Leo een beetje en namen de schade op. Ik merkte na een tijdje dat iemand naar me keek, toen ik me omdraaide zag ik dat die iemand Draco was, ik beslot hem te negeren, hij was schijnheiliger dan ik me had kunnen voorstellen.
Dinsdagavond mocht Leo uit de ziekenboeg en toen hij de leerlingenkamer binnenkwam werd hij door veel mensen begroet. Na de grappige tweeling en de bekende Harry Potter, had ook Leo een zekere gekend en geliefdheid binnen griffoendor. Ik stond blijkbaar ook op die lijst voor mij zogezegde miraculeuze invloed op het zwerkbalteam. Zelf de vorige aanvoerder had zich al verontschuldigd en gezegd dat hij niet beledigd was dat hij door me verslagen was, hij vroeg zelf of ik er interesse in had om hem terug in het team te halen. Ik verzekerde hem dat moest er iemand niet kunnen hij de eerste was die ik vroeg. Zelfs Anderling had me aangesproken en gezegd dat ze heel trots was.”Zeer snel zal heel zweinstein dat ook zijn” verzekerde ze me, aangezien we misschien aan het WK junior mochten meedoen als we van Zwadderich wonnen.
Fred had zijn rechterarm rond Leo’s schouders geslaan en George deed het zelfde aan de andere kant. “En? Klaar voor de verbeterde versie?” Leo schaterde en ik lachte, maar mijn lach was niet het directe gevolg van Freds grap. Eerder van het besef hoe graag ik die jongens had, hoe gelukkig ik was dat ik hun vriendin mocht zijn, hoe gelukkig ik mezelf moest prijzen met heel griffoendor en hoe ik met mijn hele hart van hen hield. Fred en George besloten dat Leo een feestje verdiende. Het was een leuke avond die me dit steeds meer deed beseffen.

De volgende dag waren we natuurlijk moe en gingen we vroeg slapen. Vrijdag kwam Draco weer uit de ziekenboeg en Fred was bezorgd, maar ik vastberaden, des te meer door zijn bezorgdheid. Her voorlaatste uur hadden we verweer tegen zwarte kunsten en ik wist dat enkel de Zwadderaars, maar ik sloeg Freds aanbod om met me mee te gaan af. Ik had er echter geen rekening meegehouden dat Draco wist dat ik altijd om de hoek wachtte. Ik stond met mijn rug tegen de muur en schrok toen Draco plots voor me stond met zijn handen tegen de muur, zodat ik niet wegkon. “Joan..” ik keek hem geschrokken aan, maar hersteld snel. “Ga weg Malfidus” zei ik, mezelf vervloekend dat ik Fred aanbod had afgeslaan.
“Joan, we hebben niet veel tijd.”
“Meer dan we nodig hebben!”
“Joan..”
“Ge weg Malfidus” zei ik met een afkeer in mijn stem en duwde hem achteruit.
“Joan, we moeten praten.”
“Er is niets om over te praten, Malfidus!”
“Joan, toe.” Fluisterde hij en hij kwam weer dichter, “ik moet met je praten”
“laat me met rust, Malfidus, Mijn vrienden zullen hier zo zijn” zei ik maar voelde mijn stem verzwakken doordat hij zo dicht bij me stond.
“Ja, je hebt gelijk.” Zei hij en hij liep naar de Zwadderaars. Een paar seconden stonden mijn vrienden voor mijn neus “hey”
“Ah de Griffoendors zijn er ook, kom binnen!” zei de professor. “aha Menner Malfidus, terug? Helemaal ok?”
“ja” mompelde Draco.
“Daar ben ik blij mee, dan heb ik weer een voorbeeld waarik zelf niet in voorkom” zei hij vrolijk. Ik draaide met mijn ogen en Ron grijnsde. “Vandaag testen we de sterkte van ons schild! Dus gang e ons niet in houden, maar volle kracht er in leggen! Meneer Malfidus, eerst ontwapenen.”
“expelliarmus!”
“protego!” hij had slechts een voorzichtige spreuk gebruikt en mijn schild had hem doen vallen. “andersom.”
“EXPELLIARMUS!”
“protego” Zijn stuk kwam in mijn hand gevlogen. “Heel goed , Joan! Malfidus, concentreer je jongen! Opnieuw.”
“EXPELLIARMUS!”
“PROTEGO!” zowel Draco als ik zelf verloren nu ons evenwicht en vielen om, net al seen paar mensen die te dicht bij stonden. “Ja! Heel goed, zoveel kracht, zo veel talent! Nu gaan we ook sterkere spreuken gebruiken. Draco en ik verloren wel vaker ons evenwicht terwijl onze krachten tegen elkaar opbotsten. Na een half uur riep de professor ons bij zich. “Jullie staan wel wat voor op de anderen” zei hij. “de les is over! Kunnen jullie even hier blijven?” De klas begon leeg te stromen. “Wat is er, juffrouw Griffel?”
“niks professor! Ik ben onderweg!” antwoordde Hermelien een beetje geschrokken.
“ik zou jullie graag al laten voort gaan wat willen zeggen dat jullie wel moeten samen werken in het bestrijden van wat dingen. Maar de keuze is an jullie, je kan ook gewoon tegen elkaar duelleren, maar daar zijn jullie al zeer goed in..”
“Ik wil de volgende stap wel nemen.” Zei Draco meteen.
“goed zo jongen! Joan?”
“uh..”
“Je mag niet stil blijven staan he.” Zei Draco.
“Zo is dat! Nu snel naar de volgende les!” erbijsterd verliet ik het lokaal, Draco niet aankijkend. “Joan?”
“Joan, ben je..kwaad?”
“wat denk je omhooggevallen koekoek? Maar hey, je mag niet stil blijven staan he?”
“Nee , Joan zo bedoelde ik dat niet..Joan..” Ik stapte snel door zodat we snel bij de kerkers zouden zijn.
“zwijg!” hij schrok: “joan, kijk ik heb een fout gemaakt, nee eigenlijk niet..”
“NIET?” nu stond ik opeens stil en draaide me om, Draco schrok. “heb je een gat in je geheugen of zo?” schreeuwde ik en draaide me terug om en stapte weer snel verder.
“Ne, Joan, ik weet hoe het er uit gezien moet hebben, maar ik wou niet..”
“Je kuste Park, Malfidus, daar heb ik geen uitleg bij nodig!”
“Joan..”
“Jong! Loop naar Park!”
“Joan!” hij greep mijn arm en duwde me tegen de muur. “luister nu eens naar me!” riep hij, Ik schrok van deze uitval “toe” voegde hij er zachter aan toe. Ik trok mijn arm los maar bleef staan. Ik keek hem in zijn ogen, koud en emotieloos zodat het moeilijker werd voor hem.”uh..Joan..ik..Het was niet mijn bedoeling om haar te kussen..In feite..nee toet laat me uitspreken..Ze kwam om hoek duwde me tegen de muur en kuste me, ik dacht dat jij het was..voor een halve seconde, tegen dat ik besefte dat jij het niet was, zag ik jou staan. Ik was zo in de war, ik voelde me echt slecht.”
“Natuurlijk en wat deed je dan, gaan huilen bij Patty?”
“Nee! Heb je wel naar me geluisterd?”
“JA, Malfidus, ik luisterde en om eerlijk te zijn is het alles behalve geloofwaardig. Ik draaide weg en liep naar de trap, hij volgde niet meteen en ik wachtte een de deur van het lokaal, als hij er was klopte ik op de deur en ging binnen voor hij iets kon zeggen. “Haast je, die toverdrank moet af deze les” zei Sneep “als ze niet af is, blijf je langer tot ze dat wel is.” Ik zuchten “fantastisch” dacht ik. Maar door mijn woede was samenwerken niet evident, we zaten constant ik elkaars weg.
“godverdomme, Malfidus, dit ging makkelijker als ik alleen werkte.”
“Ja daar hebben we weinig boodschap aan als we hier om acht uur nog staan” sneerde hij terug. Ik briesde “blijf af!” De hele klas volgde, aangezien het altijd heel stil was in Sneeps les. En inderdaad toen de les voorbij was,waren we slechts halverwege, dat we moesten blijven maakte me alleen kwader ik zag mijn vrienden kijken terwijl ik Draco’s hand opzij sloeg. “Doe nu eens wat je moet, voor we weer opnieuw kunnen beginnen!” Draco rolde met zijn ogen en hiel zijn handen naast zijn hoofd. Toen iedereen buiten was was het nog stiller dan ervoor, waardoor ik probeerde niet meer luidop op Draco te vloeken. Maar toen hij met geperste gingersap omver stampte riep ik: “godverdomme, Malfidus!”
“Dhanes!” moeide Sneep zich. Ik zuchtte. “Wat is er in godsnaam mis met jullie? Jullie zijn een perfect team geweest!” We keken beide naar onze ketel die een zachtsissende paarse vloeistof bevatte.
Ik zag twee mensen tegen de muur staan die dichter kwamen, zonder op te kijken bande ik Sneep uit mijn herinneringen. Na een tijdje besefte ik dat het te lang te stil bleef, ik keek op naar Sneep, maar die keek naar Draco, ik volgde zijn blik. Draco had tranen in zijn gezicht en ik schrok van wat Sneep deed. Ik trok Draco naar me toe om Sneep uit zijn gedachten te trekken, maar deze liet zijn blik niet Draco, waardoor ik besefte dat ik te laat was. Ik duwde Draco weer weg en keek van de een naar de ander. Sneep keek Draco aan en slikte. Draco staarde voor zich uit en deed geen poging om zijn tranen te verbergen.
“professor?” vroeg ik twijfelend en te koppig om tegen Draco te praten. Sneep keek me aan.”Je mag je gerief opruimen.” Ik wachtte even maar begon dan mijn spullen bijeen te nemen. “Weet je Joan, ik blijf erbij dat je zeer speciaal bent.”
“sorry?”
“Goed in occlumentie, Zwerbal, duelleren heb ik verstaan, mooi, slim, hebt gezag en toch blijf je me verbazen.” Ik keek weer van de een naar de ander. “hoezo?” hij zuchtte en liep naar zijn hersenpan, hij gebaarde me mee te komen. Hij voegde een herinnering toe en vertelde me voorver te bukken en zijn eigen herinnering te bekijken. Alsof ik de pan getrokken wer en terug werd uitgespuwd een paar minuten eerder. Ik stond naast Sneep en zag Draco en mezelf bezig aan onze toverdrank. “godverdomme, Malfidus!”
“Dhanes!” moeide Sneep zich. “Wat is er in godsnaam mis met jullie? Jullie zijn een perfect team geweest!” Dan vertroebelde het zicht een beetje en zag ik twee mensen tegen de muur. Een wit licht maakte het beeld weer helder en ik keek terug naar mezelf en Draco. Ik besefte dat ik zonet gezien had wat Sneep zich herinnerde dat hij in mijn hoofd gezien had. Het beeld vertroebelde weer en ik besefte dat hij nu Draco’s herinnering keek. Het was al een slideshow van gebeurtenissen. Perkamentus kondigde aan dat er een nieuwe leerlinge was. Onze eerste ontmoeting een opeenvolging van tedere en leuke momenten met ons tweetjes. Nieuwjaar in Villa Malfidus, Freds en George reactie. En nog een hele reeks waarin ook een blond meisje op de kijker afgelopen kwam en die kuste. Ze word weggeduwd en het is Patty Park! Fred en Joan staan achter haar. Dan volgde een schreeuwende Park en een luidere terug brullende Draco. Mijn kwade blikken op de zwerkbaltraining in de ziekenvleugel, in de gangen en tijdens de lessen. Dan spuwde de hersenpan me als het ware uit. Ik bleef voor de pan staan met mijn handen om de rand geklemd, verwerkend wat ik gezien had. “Joan?” ik draaide me om en zag Draco naar me kijken, zijn ogen waren rood en gezwollen. “geloof je me nu? Ik wilde dat helemaal niet..” tranen rolde ook over mijn tranen. “Ik hou veel te veel van je!”
Ik schrok toen er iemand op de deur klopte. Nog verbaasder was ik toen Fred binnen kwam. “hallo professor, ik …Joan?” Hij kwam bezorgd naar me toegelopen, vergeten dat hij net Sneeps lokaal zonder uitleg was binnen gelopen. “gaat het wel?” ik knikte.
“wat..” ik knikte naar de hersenpan hij keek er naar en dan terug naar mij. Ik knikte nog eens en hij boog zich in de pan. Hij zou een paar minuten later terugkomen en ik wist niet hoe hij zo reageren. “Professor” zei ik met een klein en gebroken stemmtje.
Hij hief zijn wenkbrauwen verbaasd op en zei dan “ja?”
“Wat bedoel je met ‘je blijft me verbazen’? Ik bedoel je iwst toch al van..ons” dat laatste woord voegde ik er stiller aan toe.
“Ja maar ik dacht jullie echt van elkaar hielden.”
“Deden we ook!”
“Waarom en hoe kon je dan zo koel zijn tegen Draco?”
“omdat ik gekwetst was!”
“is het dat? Of was je onzeker over wat je zelf eigenlijk e bieden hebt?”
“..” ik staarde hem aan niet wetend wat ik moest zeggen of denken.
“Wel dit gebeurd niet te vaak, heb ik gelijk, Joan?”
“misschien, maar ik was wel gekwetst.”
“Natuurlijk, maar ondertussen heeft hij “en daarbij knikte hij naar Fred. “Je weleen goed gevoel gegeven is het niet?”
“….”
“sterk en special en toch ook kwetsbar en normaal.” Ik voelde me raar, alsof Sneep me las als een open boek. Maar ik werd Afgeleid omdat Fred net terugkam. Hij keek de hersen pan even aan, op dezelfde manier als ik dat ook gedaan had, dan draaide hij zich langzaam om.
“Fred”
“hmm?”
“gaat het?” hij knikte. “ok..uh..snap…”
“Malfidus…” Zowel ikzelf als Sneep als Draco schrokken.
“uh..ja?”
“jij..” nu pas keek hij Draco aan, met afkeer en woede. Dan kwam hij naar mij en legde zijn hand op mijn schouder. “gaat het?”
“wel..ja”
“professor mogen we naar onze leerlingenkamers?”
“nee, Wemel”
“Waarom niet?”
“Ik hoef mij niet tegenover jou te verantwoorden!” hij keek Fred vernietigend aan. “Joan, ik wil niet grof zijn, maar ik zou graag hebben dat jullie het hier en nu uitvechten.” Ik keek Sneep geschrokken aan en dan keek ik naar Draco, zijn ogen waren rood en gezwollen, zijn haar niet gekamd en hij zag er maar bleek uit. Ik voelde me een beetje schuldig en fluisterde “het spijt me.” Hij keek op, zijn ogen kregen een glinstering en er verscheen een glimlach: “mij ook” zei hij “wel ja..”
“ik weet het” lachte ik, maar ik was niet vergeten hoe ik mezelf belooft had mijn geweldige vrienden op te geven voor een schijnheilige Zwadderaar, die net bewezen had dat hij helemaal niet zo hypocriet was. “ok, ga maar “zei Sneep. En we verlieten met zijn drieën het lokaal. Ik had het moeilijk en dacht er over na terwijl we aar de trappen stapte, toen we daar toekwamen zei Draco: “Joan?”
“hmm”
“Ik…uh ik vroeg me a..”
“Het lijkt me best dat we elkaar sowieso niet meer zien, Draco.”
“Wat, hoe bedoel je?” zij hij, hij stopte me lopen en keek naar me, ik stopte ook met lopen maar bleef naar de trappen staren.
“is het niet duidelijk wat ze bedoel dan?” Het horen van freds stem, gaf me weer kracht. Ik keek naar Draco en vervloekte mezelf meteen dat ik in zijn ogen, waaruit het glinsteringetje weer verwenen was en alleen verwarring te zien was, keek. “Ik denk gewoon dat het beter is..”
“maar waarom?”
“oh verdorie Draco, buiten Sneep zijn wij de enige drie in de hele school die dit weten en het was al zo’n ramp als Fred erachter kwam!”
“maar..”
“Ik denk dat het gewoon echt beter is” hij zuchtte en zijn ogen werden weer nat. “Draco…” fluisterde ik en ik stapte dichter naar hem toe. “Doe dit nu niet, asljeblief, je weet best dat het beter zou zijn..”ik nam zijn kin tussen mijn wijsvinder en middenvinger en deed hem me aan kijken: “dat weet je toch he?” Fred verstijfde, dat merkte ik zo. “ja..misschien, maar wat als het niet lukt..ik bedoel..”
“we zien wel..Misschien moet je Park een kans geven.”
“Dat meen je toch niet?”
“..nou..nee”
“Ik kan het niet, Joan, Dat weet ik nu al.”
“Je zal wel moeten.” Antwoordde ik en ik trok mijn handen terug, hij volgde mijn handen en keek dan terug in mijn ogen. “ok..Ik probeer het.” Zei hij terwijl zijn stem stokte. Ik gooide mijn armen rond zijn schouders en hij sloot me in zijn sterke armen. “ik ga je zo missen!”
Hij kuste voor wat de laatste keer zou zijn en besefte toen we elk een andere gang inliepen dat het gedaan was. “Joan?.;Gaat het een beetje?” ik knikte. “Dat was..sterk en zo, maar wil je dit ook echt?”
“wel ja het is een onmogelijke relatie, dus..”
“Ja maar nu ik dit alles gezien heb, begin ik te denken dat dit echte liefde is.;Een vriend zou geen goede vriend zijn moest hij dat niet aanvaarden. Je moet hem de kans geven om de shock te overleven natuurlijk.” Ik glimlachte, “bedankt Fred.”

De volgende dag werd ik laat wakker, Hermelien was al weg en mijn klok, zei dat het half twaalf was. Maar ik had geen zin om op te staan dus draaide ik me om en viel weer in slaap. Een beetje later maakte Fred me wakker. “joan?”
“hmm”
“het al redelijk laat, zou je niet opstaan?”
“hmm”
Hij ging op de rand van het bed zitten en legde zijn hand op mijn schouder. “kom op meid, toe” Hij buigde over me omdat ik niet meer reageerde. “joan..” ik keek naar hem en schrok omdat hij wel dichtbij was. “gaat het wat?”
“jaja” hij ging terug rechtzitten. “Fred?”
“ja?” hij keek naar me, maar ik gooide gewoon mijn armen om hem heen. Hij schrok en verstijfde, maar ik legde mijn hoofd tegen zijn borst en hij nam me vast en zucht. “ohh Joan, waarom heb je het dan gedaan!” Ik horde een geluide op de trap en liet Fred los: “Hermelien komt eraan!”
“Wat? Hoe ken je nu..”
“weet zed at je hier bent?”
“nee en dat is niet de bedoeling.” Ik duwde hem onder het dekbed, “neem zo weinig mogelijk plaats in, ja?” Hij preste zichzelf tegen de muur en ik ging naast hem liggen, net op dat moment opende Hermelien de deur. “Joan!” kom op of je mist het middageten!”
“middageten?!”
“ja het is kwart na twaalf!”
“ok ik kom” ze ging terug naar beneden en Fred grijnsde “briljant”
“ik kan me maar beter klaar maken.”
“ja ik zie je wel in de grote zaal.” De rest van het weekend was ik redelijk afwezig, zelf tijdens de zwerkbaltraining. “zeg Joan” zei Fred Zondagavond. “Je weet dat Leo een week in de ziekenvleugel gelegen heeft he.” Ik keek hem onderzoekend aan en wist waar hij heen ging. “oh Fred ik weet n..”
“kijk je kan het aannemen of weigeren, jouw keuze, ik wil ze je gewoon kunnen geven.”
“bedankt Fred.”
Maandag had ik geen les met Draco, maar tegen de avond ging ik toch terug naar Fred. Hij gaf me een paars snoepje, het was nog maar net nieuw vertelde hij, daardoor zou ik er langer kunnen blijven, want dan kende Plijster het nog niet. De volgende dag, bezochen Hermelien, Ron en Harry me, ze zagen er bezorgd uit, maar madam pleister verzekerde hen dat ze me wel ok kreeg. De dan erna kwamen Fred, George en Leo langs. “Hey, gaat het wat?” vroeg Leo
“best hoor” antwoordde ik. Fred werd een beetje rood toen hij zag hoe slecht ik eruit zag.
“ze Joan” vroeg George “hoe moet het nu met de training?”
“laat Harry het maar even overnemen.”
“ok” en een beetje later trokken ze naar de training. Ik viel in slaap en hoorde slechts in de verte hoe iemand kreunend van pijn binnen werd gebracht. De volgende dag zag ik dat het de wachter van Zwadderich was. Ik vroeg me af wat er gebeurd was, maar vroeg her niet. Wat mater op die dag kwam Draco zijn wachter bezoeken. “hij slaapt” zei madame plijster, “laat hem maar doen.
“hoe is het met hem?”
“gaat wel hoor, binnen twee dagen is hij hier buiten”
“kan hij dan zwerkbal spelen?”
“natuurlijk, mijn patiënten gaan hier pas buiten als ze honderd procent in orde zijn.”
“bedankt madame” ze knikte en draaide zich om. Draco draaide zich om en keek naar me. Hij keek naar madame Plijster, die alweer verdwenen was, naar zijn wachter, die sliep en voor de rest was er niemand. Hij kwam naar me toe, “gaat het wat?”
Ik knikte. “Joan, ik kan het niet, ik eet nauwlijks, viel van mijn bezem gisteren en faal in al wat ik doe!” ik zuchte: “toe Joan, zo merken mensen het ook.”
“het kan niet Draco, hou vol!”
“maar ik ga eraan kapot! En je vergeet dat jij Fred hebt, ik heb niemand! Ik heb bijna uit frustratie een brief naar mijn vader geschreven!” ik zuchtte nogmaals. Plots schrok Draco en zei “uh oh” ik volgde zijn blik en zag Ginny de ziekenvleugel binnenkomen, ze zwaaide naar me, maar zag dan Draco ‘jij!’ zei ze en ze trok haar stok.
“Ginny” onderbak ik en ze schrok, ze keek nu naar mij, maar bleef naar hem wijzen met haar stok. “Wat doet hij hier?” vroeg ze
“Ik ben toevallig haar Toverdranken- en verweer tegen zwarte kunsten partner, nu moet ik met de professors samenwerken, moet ik je vertellen hoe leuk dat is?”
Ze stak haar stok weg en brieste “is het beter met Joan dan?”
“Ik ontken niet dat ze een perfecte partner is.”
“wat? Je zou bijna zeggen dat je denkt dat jullie overeen komen!” lachte Ginny
“..W..” begon ik maar Draco onderbrak me: “eigenlijk komen we best overeen”
“Wat? Joan?” ik sloot mijn ogen en zuchtte. “Joan! Het is Malfidus! Malfidus, je haat AL haar vrienden! Hoe kunnen jullie nu mogelijk vrienden zijn?!” Ze kreeg geen antwoord en vervolgde tegen zich zelf: “neehehehe! Nee dat kan n.. neee vertel me niet..” ik keek op. Maar wended mijn blik ook onmiddelijk weer af als ik begon te praten: Ginny, de laatste tijd, Ik weet niet of je dat gemerkt hebt maar..”
“Joan?” onderbrak ze me. “Je probeert me toch niet te vertellen dat je vberliefd op hem bent he?” ik schrok en vroeg me af hoe ze zoiets zo snel kon weten. ZE kreeg geen antwoord. Éen jij” zei ze tegen Draco. “Er is geen enkele voorwaarde of er zijn geen omstandigdheden waaronder jij bevriend zo kunnen zijn met ee Griffoendor..Daartoe zou ik maar één redden kunnen bedenken!”
“Ja het is niet dat ik ervoor gekozen heb he!” zei hij. “oh god” zei Ginny en ze liet zich op het bed zakken. En zat daar een paar minuten, net als Draco aanstalten maakten om te vertrekken vroeg Ginny: “Wie weet dit?”
“Enkel jij en George, maar niemand moest het weten, aangezien we beslist hebben elkaar niet meet te zien..”
“correctie, dat heb jij beslist” zei Draco, “en was dat niet om dit” en daarbij wees hij naar Ginny “te vermijden?”
“Wat?” reageerde Ginny “Geef je liefde op voor wat je vrienden vinden? Ik ben zeker dat Fred het al gezegd heeft maar een vriend is pas een echte vriend als hij zo’n keuzes en gevoelens kan aanvaarden!”
“Ja Ginny, maar jllie vinden dat en jullie waren al zo moeilijk!”
Ginny lachte: “word snel beter!” en ze verliet de ziekenvleugel.
Draco keek naar me “dat is twee..”
“..van de hele school!”Hij lachte, drukte zijn lippen tegen de mijne en verliet de ziekenvleugel.
De volgende avond liet Madam Plijster me gaan.
“Wat een timing” lachte George “net voor een weekend.” Ik lachte naar hem en keek daarna naar Ginny, maar de keek niet terug. Dan keek ik naar Fred, maar ook die keek niet terug. Ik stond op om naar Fred toe te gaan, maar die zette zich recht en liep naar boven ik keek naar Ginny en ook zij verliet de leerlingenkamer. Ze hadden gepraat..Ik het verloop van de volgende dag zag ik ze niet en tijdens de training durfde ik niet met hun praten. “het gebeurt” dacht ik ze vertelden het niet aan de andere, maar spraken ook niet meer tegen me.
De volgende morgen werd ik vroeg wakker en kwam Leo tegen in de leerlingenkamer, hij verzekerde me dat de tweeling nog sliep. Ik ging naar hun kamer, George sliep, maar Fred keek me verbaasd aan. “Vermijd je me, Fred?”
“nee”
“…”
“Ginny heft me verteld dat ze het weet.” Ik wendde mijn blik af en knikte.
“ze accepteert het zoals ik dat doe, Joan, voor jouw kant, niet voor die van Malfidus. Wat ga je nu doen?”
“ik weet het niet..echt niet.”
“Je kan voor de makkelijke weg gaan, waar je vel pijn van zult hebben, of je kan de moeilijke weg kiezen en jullie liefde kan helemaal uitbloeien.”
“dat is een beetje contradictorisch..”
“Maar dat zijn de opties” lachte hij. “kijk Joan, als je hem echt graag ziet, moet je het doen, hoe hard wij hem ook haten. Weet dit, ik zal je keuze aanvaarden, maar als hij je ooit kwetst, is hij nergens veilig.
“Bedankt Fred”
“En als je ooit uiteengaat ben ik er voor je.”
“..uh..”
“Ik hou van je als van een zus Joan en meer dan dat, Ik zal er altijd voor je zijn, ik dacht dat ik zelfs verliefd op je was, maar ik denk dat gewoon een ver uitgebloeide vriendschap is.”
“bedankt Fred!” zei ik en gaf hem een knuffel. “kleed je nu maar aan, dan gaan we eten.” Lachte ik.
De hele zondag en Maandag verliepen rustig, dus toen ikDinsdag weer op weg was naar Verweer tegen zwarte kunsten, voelde het alsof ik op vakantie was geweest en nu pas mijn vrienden terug zag. Ik had ze lang niet gezien en wadde wat bij te praten. Ik schrok van een stem die plots achter me klonk: “ah Potter, dat is een tijdje geleden!”
“oh Malfidus hoor je me te beangstigen?pas op hoor ik heb misschien wel een of ander gevaarlijk beest bij!”
“Je bent niet grappig Potter, zelfs niet als je probeert! Ik heb trouwens gehoord dat je een v
Week aanvoerder was, hoe vlotte dat?..”
“Bol af Malfidus.”zei ik hij schrok en voor hij kon antwoorden riep de professor “kom erin!”
“Zo lukt het ons nooit”fluisterde hij. Ik lachte en keek naar de professor die ons onze nieuwe oefening ging uitleggen.Na een paar grijnzen naar elkaar was de les alweer over. Ik verliet het lokaal nog eens samen met Hermelien, Ron en Harry. En na het middageten ging ik weer met de tweeling en Leo mee. ’s Middags viel er een uur weg aangezien Sneep voor het een of het ander niet op school was. In dat uur dwongen we onszelf, of liever Dwong Hermelien de jongens en mij, huiswerk te maken. Ik kroop ’s avonds vroeg in ed en was de volgende dag goed uitgerust. Na een paar lessen en het middag eten ging ik naar buiten. Het was redelijk koud buiten, maar ik had zin een wandeling en liep naar het meer. Terwijl ik rond het meer liep, dacht ik aan Sneep, ik had hem van de eerste keer tegelijk bewonderd en tegelijk verafschuwd. Maar het was eng hoe hij me begreep en las. Niemand behalve Draco en misschien Fred begreep me ook maar half zo goed als hij. Ik had nooit geweten dat mensen elkaar zo konden lezen. Hij wist, had of zag iets…maar wat? Misschien moest ik met Harry praten, hij was vast duizende keren door Perkamentus gelezen. Hij zo verafschuwd zijn door zo’n band met Sneep..Mischien naar Perkamentus, om weer gelezen te worden en en uiteindelijk niks te weten te komen. Hij was de dag voordien niet in de school geweest, waarom zou dat zijn?
“hey?” ik schrok zo hard dat ik bijna het meer in sprong. Ik draaide me om en keek Draco aan. “ow hey”
“wat doe jij hier?”
“uh ik gewoon.;wandelen” ik merkte dat hij gerend had om me in te halen.
“rond het meer?”
“ja..”
“Waarom?”
“uh.;goweeon omdat..Ik daar zin in had..” Hij lachte en we liepen samen verder, als we zeker uit het gezichtsveld van de school waren sloeg hij zijn armen om me heen en kuste me. We lachtten en liepen werder. Toen ik terug in de leerlingenkamer was, was ij verbaasd dat Ginny me riep. “Houd je echt zoveel van hem=,”
“sorry?”
“Malfidus! De rest heft ook het recht om het te weten!”
“ja dat weet ik, maar het is niet bepaald makkelijk…”
“makkelijk genoeg om het te kussen of niet soms?”
“Ginny!”
“Ja ik weet het, maar je moet het hen ooit vertellen”
“weetik, zal ik ook.” Ze trok een wenkbrauw op, maar knikte dat en liep naar haar slaapvertrekken.
S’avonds liepen we naar het zwerkbalveld voor de training. Fred en George gingen de ballen halen en Leo en Hermelien gingen in de tribune zitten. We waren tien minuten te vroeg en Ned sprong zowat op en neer bij de gedachte aan vernederde zwadderaars. “Ze hebben een wedstrijd dit weekend, Ned” zei ik.
“en dan?..z” maar ik moest maar naar hem kijken en hij zweeg. Als Fred en George terug waren met de ballen vroeg ik of er iemand een voorkeur voor een oefening had. Niemand zei iet en ik was gevleid door dit vertrouwen. Goed dan beginnen wd een gewone training binnen een paar minuten. Acht uur, Ned als ze dan nog niet weg zijn beginnen we.” Maar de Zwadderaars stopten drie voor acht en het was een normale training. De dag erna werd kondigde de professor verweer tegen zwarte kunsten tegen zijn zin aan dat we niet mee in paren zouden werken. Ik bedacht onderweg naar Toverdranken hoe blij ik eigenlijk was dat ik nooit in het zelfde lokaal zat met Fred, ginny en Draco. Die les verliep terug normaler Draco en ik konden weer samen werken. “we hebben peulvruchten nodig”
“ik haal ze wel” ik stond om naar de kast te gaan. “Juffrouw Dhanes?” zei Sneep luid. Ik draaide me om en Sneep knikte naar zijn bureau, ik keek en zag peulvruchten liggen. De hele klas volgde me terwijl ik terug liep en zonder nadenken een van de peulvruchten wou pakken. Maar begon plots te twijfelen, ik wist niet waarom, maar het was zo. Sneep keek naar me en dat maakte me nerveus. “Wat is er Dhanes?”
“ik..ik weet het niet.”
“interessant. En deze?” zei hij en hij haalde een tweede doosje peulvruchten boven. Ik keek naar hem en zag weer de gefascineerde glinstering in zijn ogen die de meeste mensen nooit te te zien kregen en ik al redelijk vaak had gezien. Aan de andere kant verstonden mensen hem misschien gewoon nooit goed. Deed ik dat wel dan? Was er inderdaad een soort van tussen ons? Sneep schudde met het doosje en daarbij mij ook uit mijn gedachten. Ik hield mij hand over het doosje en had er vreeemd genoeg ni geen problemen mee om een van de peulvruchten de te nemen. Ik draaide me terug om en zag een tevreden blik op Sneeps gezicht. Heel even maar, dan haalde hij weer zijn gebruikelijke emotieloze blik boven. Niet goed wetend wat er net gebeurd was deed iedereen verder. Zelf de volgende dag zat het nog in mijn hoofd. Ik liep naar zijn bureau, beseffend dat geen enkele leerling dat normaal vrijwillig zou doen. Maar hij was er niet, vreemd maar ik probeerde het uit mijn gedachte te zetten. We hadden een rustige training en ik vertelde het team van goed te slapen. “Morge zien we hoe goed Zwadderich echt is. Misschien winnen me morgen zelfs de competitie al!”
De volgende morgen heerste er een vreemde spanning in de zaal en hoewel ik het mezelf verbood, keek ik toch naar de lerarentafel. Sneep was er niet. Wat later zat ik in de leerlingenkamer huiswerk te maken.
“Joan Dhanes?” vroeg een klein stemmetje.
“ja?”
“uhm ppprofessor Pppperka-mentus zzzoekt je.” Zei hij en dan rende hij vliegensvlug weg. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Vreemd dat de kleintjes altijd zo band zijn, maar daar zaten Fred en George misschien wel voor wat tussen. Dus vertrok ik redelijk verbaasd naar Perkament’s bureau. “ah juffrouw Dhanes, kom er in, ga zeker zitten!”
“dank u”
Goed ik neem aan dat professor Anderling je al heeft aangesproken over het WK?” ik knikte. “Wel ik heb de organisatie geschreven. Ze willen het team wel eens zien en zo, maar het is dus redelijk zeker dat jullie mogen meedoen. Zorg dat alstublief zeven griffoendors hebt die je daarin willen volgen.”
“Dat zal wel lukken” lachte ik.
“mooi! Een ander vraagje dan, hoe gaat het het met je?”
“sorry?”
“Wel ja we zouden bijna vergeten dat je hier eigenlijk een nieuwkomer bent.”
“oh ja wel goed ik heb zeer aangeame vrienden en heel Griffoendor is eigenlijk best vriendelijk.”
“ah ja, de vrienden, die heb je best goe uitgezocht he? De beroemde Harry Potter en de op een andere manier beroemde Wemels. Maar ik ben zeker dat ze perfecte vrienden zijn, goed ja mag gaan.”Ik knikte, stond op en liep naar de deur, maar draaide me dan om. “professor?”
“ja?”
“Het zijn misschien mijn zaken niet, maar waar is professor Sneep?”
“nieuwsgierig, joan”
“een beetje”
“Wel Severus is een paar zaken voor mij an het regelen.” Ik knikte en draaide weer naar de deur. “Joan?”
“Ja professor” me terug omdraaiend.
“vanwaar je interesse in proffesor Sneep?”
“oh nee gewoon.”
“zeker van?” ik haatte het als mensen dat ded, maar bij zo’n groot tovenaar moest ik misschien vereerd zijn. “uh..ik weet niet het is raar..moeilijk uit te leggen maar hij..hij leest me al seen boek, ik…”
“oh ja dat. Severes heeft me hierover al verteld. Wees gerust het is zeker geen slechte zaak om hem aan je kant te hebben” knipoogde hij. Dan spreidde hij zijn armen “Het is zwerkbal binnen uur, ga je concurrentie maar bekijken!”
“Danku professor” lachte ik en ik naar de leerlingenkamer, waar ik drie keer moest uitleggen waarom ik was geweest was. Dan gngen we naar ht stadion, voor goede plaatsen “vreemd om het eens van deze kant te zien, vind je niet?” zei Fred lachend toen Leo naar de megafoon liep en we allemaal een beetje reddeloos Hermelien volgde.