10. Heen en terug

Heen en terug


Maandag was een rustige dag, leerkrachten en leerlingen moesten er nog in komen. Dinsdag ging al wat vlotter. We hadden verweer tegen zwarte kunsten die morgen. “ok” zei de leraar. “ik neem aan dat iedereen een protegoscherm kent?” instemmend gemompel ging door de klas. “De beste verdediging ontstaat uit een tovenaar, als hij zich ook echt moet verdedigen!”
“iedereen kan ontwapenen?” wee instemmend gemompel. “Goed dan gaan we paren maken, het is een simpele oefening. Iedereen zou dit moeten kunnen ok? Nu Perkamentus wil samenwerking tussen de afdelingen, dus afdelingen gimixt!. Goed iemand een voorkeur voor een partner met iemand van een andere afdeling? Niemand? Wel, jullie zijn niet zo makkelijk als ik had gehoopt, dan moet ik jullie verdelen! Eens zien, ah juffrouw Griffel, kom eens hier.” Hermelien liep naar de professor, die naar de Zwaderaars keek, wie wil graag met juffrouw Griffel?”
“oh ja ik wil met het modderbloedje werken” zei Patty Park sarcastisch, “zoals elke zwaderaar” de Zwadderaars lachten.
“Goed dan Park en juffrouw Griffel.” De meisjes protesteerden maar de professor ging verder.
“aha Harry Potter! Wie wil met Harry Potter? Niemand? Malfidus misschien?” Mijn hart stopte en ik keek naar Draco. “Wat? Ik en Potter?”
“hoezo Malfidus, liever iemand anders?”
“zowat iedereen?”
“iemand specifiek misschien Malfidus?” Ik realiseerde me dat hij misschien onze reactie had gezien en keek naar Hermelien, die volop zat te bokken.
“Als je me een naam geeft..anders Potter.”
“kan m niet geven, maar niet Potter of zijn wemel vriendje!”
“een naam Malfidus”
“ik weet niet! Dhanes ofzo”
“Dhanes, Malfidus?”
“Ja zeg of Patil of..”
Ok ok Dhanes en Malfidus, Wie voor Potter?” We waren eindelijk in groepjes verdeeld als het uur om was. “schitterend gedaan” fluisterde ik in het voorbij gaan van Draco, zijn mondhoeken gingen omhoog, maar hij keek niet op.

Na de middag hadden we Toverdranken. Ik liep naast Hermelien achter Ron en Harry, ze merkten niet dat ik stil was, maar kloegen door en door over wat er volgde. “ik meen het, Ron, als je me niet gelooft…”
“Ja Jij gelooft mij ook niet!”
“jongens!”
“Wel, laten we voorstellen om van partner te wiselen? He, jij werkt dan met Kwast en ik met Korzel, zo zien we meteen wie ergst is!”
“goed dan”
“Hah! Ik heb het altijd graag als studenten initiatief nemen.” Zei een vrij geamuseerde stem.


Ik ging naar achteren met mijn drie vrienden. Tegen dat we neerzaten, kwam sneep binnen. “Wel wel” De hele klas was muisstil, iedereen was bang voor Sneep, Dit was een van de dingen die ik zo aan hem bewonderde…”Ik heb jullie voor de vakantie verteld dat we terug in groepen gaan werken…die gaan we nu verdelen. Ik heb eens nagedacht en ik denk dat Lubbermans moet samen werken met iemand met een hele portie geduld.” Zijn toon verraadde dat hij Marcel uitlachte en hij deed geen moeite om dat te verbergen. Ondanks die wreedheid, bleef ik bewonderaar, geen idee waarom. “Dus denk ik Dat Park een excellente partner wordt, Park” en hij gebaarde haar om naar de eerste tafel te gaan, bij Marcel. Ze stond zacht grommend op. Hermelien glimlachte “niet meer met haar!”
“dus, verder op dat pad, Griffel mag samen met Bullemans” Hermelien kreunde, “o nee” Ik wist dat Hermelien haar nog minder mocht dan Park. “Patil dan met Noot, Korzel en Kwast wisselen van partner…” De twee keken elkaar nogal verloren aan en Harry en Ron gingen ze snel helpen met ‘wisselen’ Draco was nog niet verdeeld en meer dan de helft van de klas was al weg. Mijn hart ging razend te keer, ik wist dat hij ons nooit zou laten samenwerken, hij had nog maar twee paren behouden en was niet blij met wat er tijdens de vakanties gebeurd was… “Malfidus” nu stopte mijn hart er waren slechts twee griffoendors over. Sneep mompelde en overliep duidelijk de mogelijkheden. “Wel aangezien het de enige optie is met Dhanes” Mijn mond viel open en die van Malfidus ook. “Wat?” het was er uit voor ik het wist maar dat was goed genoeg voor Sneep. “Ga je niet akkoord met mijn methodes?”
“tuurlijk wel meneer, sorry, ik was gewoon..verrast.”
“JaJa, Je mag vanavond om acht uur nablijven omdat je mijn gezag in vraag trekt.”
“Wat? Ik trek je gezag niet in vraag! Ik was gewoon verrast door u beslissing!”
“Wel bij deze heb je dat wel gedaan, acht uur Dhanes”
Ik kon het niet geloven, die man haatte me! Hij kon me niet uitstaan en kickte er op om me strafwerk te geven. Hoe kon ik een zo wrede man bewonderen? Onbegrip en woede waren op mijn gezicht te lezen, maar dat kon me niet geven. “meneer..”
“ en omdat jullie nu allemaal in nieuwe paren verdeeld zijn. Zullen jullie beiden opdraaien voor de fout van de ene, om de samenwerking te bevorderen. Ja?”
De klas bleef stil en in mij huisde een monster onder de naam woede. “Dus Malfidus, jij hebt vanavond ook strafwerk.”
“Vindt u het niet een beetje idioot dat dezelfde mensen strafwerk blijven krijgen, professor, al een heel jaar?”
“Misschien moeten die mensen zich dan leren schikken Dhanes, vandaag en Donderdag, allebei”
“ma..”
“Maak het niet ook vrijdag!” Ik gromde en nam men spullen bijeen, dan stampte ik naar Malfidus, die gewoon voor zich uit staarde. De hele klas keek de twee woeste leerlingen aan, beide met armen voor de borst, woest starend naar sneep. De stilte duurde tot Sneep zei:” de les is gedaan Dhanes, Malfidus, vanavond om acht uur.” I gooide mijn spullen in mijn rugzak. “sorry” fluisterde Draco, maar ik was te kwaad op Sneep, ik stampte naar buiten, maar niet naar mijn volgende les, nee naar de leerlingenkamer, het kon me niet geven dat ik nog meer strafwerk kreeg. In pure woede gooide ik mijn tas tegen de muur en brulde even de frustraties eraf, dan sloeg ik een paar keer met mijn vuist op de muur, pijn voelde ik nu toch niet.
“Joan?” Ik draaide me zo snel mogelijk om en Harry, Hertmelien en Ron sprongen even naar achter. Ik was al een beetje aan het kalmeren en verontschuldigde me.
“Zit wel goed, het is je recht om boos te zijn!”
“boos? Verdorie, Hermelien! Ik ben bang van haar.”
“Ron!” reageerde Hermelien teleurgesteld.
“Hij heeft gelijk, Hermelien, ik overeageerde..”
“sorry hoor, maar we zijn straks vreselijk te laat..”
“sinds wanneer kan jou dat wat schelen, Harry?”
“Wel ik weet niet, sinds onze vriendin in een angstaanjagend monster veranderd is?”
“Je hebt gelijk, Harry, het houdt geen steek, we moesten inderdaad maar eens gaan.” Ik was al kalmer dus liep alleen naar da les. Gelukkig had ik geen trainingen en oest ik die er ook niet voor laten.
Die avond verliet ik de leerlingenkamer, ik was al veel gekalmeerd, maar had geen woorde meer gezegd sinds Harry, Ron en Hermelien me waren komen halen. Ik had gedaan alsof ik sliep toen mijn leeftijdsgenoten het verhaal aan de tweeling en Leo vertelde. Fred was heel ongerust geworden en Harry en Ron zwoeren me nooit kwaad te maken. Hermelien was gechoqueerd door Sneeps actie, hoewel het Sneep was, waren ook Leo en George geschrokken van zijn actie en mijn reactie.Terwijl ik door de gangen liep voelde ik mijn woede terug komen bij de gedachte alleen.
“joan?” Ik draaide me om en zag Draco, ik realiseerde me dat ik grof was geweest tegen hem, voor wie dit indien mogelijk nog erger was. “het…”
“shht..dat weet ik wel” en we liepen stil naar de kerkers. Het was stil in Sneeps kantoor en ik deed mijn uiterste best om hem niet aan te kijken, omdat ik wist dat ik hem zou aanvallen, of hij me meer strafwerk zou geven nog voor ik de kans had. We maakten zijn klantoor schoon voor twee uur, tot zijn slepende stem door de heerlijke stilte klonk. “ok zo is het wel goed, kom dan allebei eens even hier als je wil.” We namen elk een stoel ik gingen voor zijn bureau zitten. “Joan, weet je waarom ik je strafwerk heb gegeven?” Ik huiverde, ik haatte hem! Voor de zelfde redenen als twee uren eerder keek ik hem niet aan, maar mijn antwoord klonk bot en meer dan een tikkeltje brutaal: “omdat ik uw gezag in twijfel trok?”
“haha, alstublieft, juffrouw Dhanes, geloof je dat nu eerlijk zelf?” nu keek ik hem recht aan, furieus. Ik voelde Draco mijn hand nemen, in een poging om me kalm te houden. En dat lukte nog even. “Hoe komt het toch Joan, dat ik het gevoel heb dat je speciaal bent?Ik weet dat je engelengeduld hebt met een klungel als Lubbermans, maar ik zeg nog geen woord verkeerd of je slaat door..Hoe komt dat Dhanes? Je hebt veel gezag onder je leeftijdsgenoten, maar hoe komt dat je die kalmte niet kan bewaren als je jezelf tegen mij moet verdedigen? Je bent niet bang van me, daar ben ik wel zeker van. Moest ik de kracht niet hebben om je strafwerk te geven zou je in tegenstelling tot je klasgenoten en vele mensen daarbuiten, niet naar me luisteren…of misschien uit respect?
“Ik weet niet” antwoordde ik kwaad, maar nieuwsgierig.
“Ja weet niet? Jammer. Geen nood ik vind het wel!Je hoeft Donderdag niet te komen, maar misschien is het toch handig.” Ik keek hem lang aan en knikte uiteindelijk, daarna verliet ik het lokaal, iets later dan Draco. Om de hoek wachtte hij me op, hij nam mijn armen stevig, maar niet pijnlijk of bruut vast en zette me tegen de muur, in een flits stond ik tussen de mur en hem ingedrukt. hij keek diep in mijn ogen, het maakte me bang “Joan…Wat was dat?!” Verward kon ik niet meteen antwoorden. “Waar had hij het over, het was alsof jullie een eigen taaltje hadden!”
“Ik heb er net zo weinig van begrepen Draco, enkel dat Sneep het zelf ook niet begrijpt.” Hij keek me nog even aan en liet me dan los “sorry” Ik keek hem aan en lachte. We namen afscheid en het was half tien toen ik de leerlingenkamer weer binnenkwam. “hey joan” zei Leo “hoe was het?”
“zoals anders”
“Joan…” ik draaide me om en keek Fred aan.”wat?”
“niks, sorry” ik trok één wenkbrauw op en liep dab naar de tafel waar Harry, Ron en Hermelien zaten. Ron huiverde even en schoof een beetje op toen ik naast hem kwam zitten. “goed dan “ zei ik en ging dan naar bed. Ik weet zeker dat ik Hermelien nog “ronald’” hoorde zeggen, maar deed niet de moeite om om te kijken.
De volgende morgen was ik vroeg wakker en ging alleen ontbijten. Dan besloot ik wat huiswerk te maken in de leerlingenkamer. “Joan?” ik keek op en Harry staarde me aan. “Wat ben ja aan het doen? Ik bedoel..Je maakt toch geen huiswerk voor het ontbijt he?”
“nee ik heb al ontbeten” antwoordde ik kalm. “Je hebt al ge..” De uitdrukking op zijn gezicht was geld waard, maar ze veranderde vrij snel. Harry ging neer zitten en ik deed verder met mijn huiswerk, hem negerend. Na enkele minuten moest ik toegeven, Harry had een uitmuntend goed geduld in deze situaties. Dus keek ik op naar zijn bezorgde gezicht. “Wat?”
“Is alles ok?”
“wat?..Wat denk je? Tuurlijk wel, ik ben vroeg gaan slapen en dus ben ik vroeg wakker!”
“o kok mij best.” En hij hield zijn beide handen omhoog om zijn onschuldigheid te bewijzen. Wie houd ik voor de gek, dacht ik, nog, ze komen er ooit eens achter en dan wordt het nog lastig. “Morgen Joan, Harry” zei Hermelien vrolijk, ze keek me een beetje verbaasd aan, maar zei niks. “morhhhhge” geeuwde Ron. “hey”
“goedemorgen”
“Kom op, tijd voor ontbijt!” Ze liepen naar de deur en stopte dan. “ga je niet mee?”
“ik heb al gegeten.”
“ok”
“Ze begint me echt bang te maken!”
“Ron” Ze verlieten de leerlingenkamer en een beetje later kwam Leo beneden. “morgen”
“likewise”
“Wat ben je aan het doen?” Ik draaide mijn blad naar hem. “Joan, dit is pas voor volgende week! Het is woensdagmorgen! Hoe lang zit je hier al?”
“Ik weet niet, moest toch iets doen.”
De wemels kwamen nu ook naar beneden en nadat Leo de situatie geschetst had dwongen ze me mee te gaan naar de grote zaal. Toen we daar aankwamen, keek Hermelien een beetje gekwetst, maar Harry en Ron enkel verward. “Ik dacht je al gegeten had?” vroeg Harry.
“Is ook zo” antwoordde ik. De jongens keken elkaar verward aan. “We hebben haar gewongen” verklaardde George.
“Kan je haar dwingen?” Harry’s ogen vergrootte even.
“wowhow” zei Ron Ik schoot in de lach. “Ik ben geen monster hoor Ron”

Woensdag verliep vlot en ’s avonds was het Zwerkbaltraining. De zon was aan het ondergaan toen ik gevolg door de Wemels, Harry en Ned het terrein opliep. “Ok” zei ik “ik heb er lang over nagedacht en jullie zijn klaar voor een nieuwe oefening, want binnen twee weken hebben we een match tegen Ravenklauw!”
“woooooohow” Riep Ned. Die jongen was echt overenthousiast.
“nice” zei Harry, Fred en George grijnzde en Ron keek een beetje bang.
“Harry, jij bent nog steeds de beuker. Maar Ned en Ginny, wij passen de slurk naar Fred en George, jullie slaan die naar de goal. Ron, jij vangt.”
“Sorry?”
“ja, Harry, Ned en Ginny jullie moeten snel zijn, Fred, George, jullie mikken, Ron vangt, jullie moetn daar al bijna niet meer op oefenen.” Voegde ik eraan toe tegen Ned en Ginny. Ik kon zien dat iedereen er blij mee was, behalve Ron, maar die was banger om me boos te zien dan voor de kracht van zijn broers. Een paar minuten later veranderde hij van mening. “Joan, wil je me soms dood of zo?!”
“haha komop Ron het is toch geen beuker?!” Maar ik wist goed genoeg dat Fred en George elke kans om Ron te raken grepen. Na een tijdje floot ik af, liet iedereen nog een shot of twee op doel doen en dan verlieten we het veld.Toen we terug in de leerlingenkamer kwamen was ik moe en ging ik vroeg naar bed, Harry’s vreemde blik negerend, hij moest een weten!
De volgende morgen, maakte Hermelien me wakker. “Joan, wat scheelt er?”
“huh?”
“Je slaapt veel de laatste tijd, dat weet je toch he?”
“ow ja denk ik”
“haast je maar of je zult honger hebben vandaag!”
“ok ok” En dus ging ik rap ontbijten, ik had geen zin, maar wou ook niet dat Hermelien zou zagen. Ik wist niet wat me mankeerde, maar volgde hen afwezig naar de les. Pas als ik daar toe kwam besefte ik dat het verdediging tegen de zwarte kunsten was. “dus” begon onze professor. “ik hoop dat iedereen nog weet wie zijn partner ook al weer was?” Ik schrok op. En nu pas drong het weer tot me door.. “Ga alstublieft even bij jullie partners staan. Iederen stond op en liep naar zijn partner de ene met meer zin dan de andere. I glimlachte naar Draco en voelde me even licht in mijn hoofd toen hij terug lachte. Ik mis de vakantie.. “Vandaag gaan we gewoon ontwapenen en beschermen. Doe elkaar geen pijn, enkel expelliarmus en protego!” begin maar. Iedereen keek even wat onwennig in het rond, maar dan begonnen meer en meer mensen elkaar te bevuren. Ik knikte naar Draco om aan te geven dat hij mocht beginnen. : “expelliarmus”
“protego!” mijn stok vloog uit mijn hand, maar niet ver. Ik raapte hem op en wachtte op Draco’s teken dat aangaf dat hij klaar was.
“expelliarmus!”
“protego!” Nu kwam zijn stok twee centimeter uit zijn hand en viel op de grond.. “expelliarmus!”
“protego!” Beide stokken wisselde van eigenaar. “Wel wel” grijnzde hij. Ik beantwoorde zijn grijns met een glimlach. En verstopte die niet als Hermelien omkeek. ‘s Middags gingen we naar de grote zaal om te eten. Ron en Harry kloegen niet meer, dit was of omdat ze niet wouden toegeven dat ze eigenlijk even erg waren, of omdat ze bang waren dat ik zou flippen. Maar toen de tweeling tussen de jongens en mij en Hermelien in kwamen zitten om Ron te plagen, knikte Hermelien naar me. “Wat was dat allemaal?”
“Sorry?”
“Malfidus”
“Wat?”
“kom zeg jullie waren precies de beste maatjes!”
“Hermelien! Jij?” Ik wist dat ik niet verder hoefde te gaan.
“Ik ben gewoon bezorgd piepte ze!”
“bezorgd? bezorgd?! Verdorie toch Hermelien!” Maar de conversatie stopte toen Leo erbij kwam. “Hey meisjes.”
“hoi Leo” antwoordde ik en liep dan richting leerlingenkamer, mijn vrienden keken Hermelien, die bloosde, verbaasd aan.
Die namiddag hadden we Toverdraken, ik zou Draco bijna kussen gewoon om Hermelien te irriteren, maar wist me te beheersen. Maar dat zou ook mijn andere vrienden afschrikken, M
Misschien Fred wel het meest. Ik zou niet zonder hen kunnen. Misschien had Hermelien wel gelijk..”hi” Ik schrok, “hi” Hij had genoten van de voormiddag en verloor zijn voorzichtigheid, dus ik herinnerde hem er aan door hem te vertellen wat Hermelien gezegd had. Hij trok zijn wenkbrauwen op en stopte net een beledigend en schokkende zin.
Het was een stille les en ik beantwoordde al Draco’s vragen over die avond met “ik weet het nog niet!” Na de les zei Draco: "Ik moet het weten, Joan, kom ja vanavond, of niet?”
“ok, ja ik kom”
“goed.”
“nu ik dat gezegd had, kon ik niet terug..”Dus die avond liep ik nerveus naar de kerkers. Aan de trappen liep ik op Draco.
“Hi”
“hi”
“nerveus?”
“ja, waarom ben jij hier?”
“Sneeps visie op het partnerwerken en nablijven verband.” Lachte hij. “dat en het feit dat ik nieuwschierig ben.”
“je bent niet de enige”
“nee en Sneep is het duidelijk ook”
“Uhu” Hij nam mijn hand om ons beiden te kalmeren en we liepen naar de kerkers.Toen we op de deur klopte klonk een inmiddels gekende stem “binnen”…Ah Dhanes! Ik ben blij dat je gekomen bent!” En naar sneeps normen zag hij e rook gelukkig uit, hij lachte niet, maar had een schittering in zijn ogen. “maar” Zijn ogen warden weer donker en koud. “Ik moet naar professor Perkamentus, Kan je morgen komen?”
“uhWe hebben wel training”
“o ja natuurlijk, volgende week dan?”
“ok”
“heel goed, excuseer me.” Ik stapte opzij en hij liep naar boven. “hmm ok well uh” Draco started.
“ja”
“we keerden ook richting de trappen. “volgende week..?”
“ik kom”
“ok, Ik ook” Ik kuste hem liep door naar de Leerlingen kamer. “Joan!!!” weerklonken zes stemmen als ik daarbinnen kwam. “Wat is er gebeurd?”
“Waarom ben je hier al?”
“al of nog?”
“o my god Joan, hij zal je vermoorden!”
“zal of heeft!”
“jongens!Sneep had een afspraak met Perkamentus, ik moet volgende week nablijven...”
“ohh”.De volgende dag bracht ik bijna mijn hele dag door met de tweeling en Leo. De laatste uren had ik echter Verdediging van zwarte kunsten. Ik kwam altijd als eerste Griffoendor aan, omdat de anderen van de astronomietoren kwamen, de zwadderaars waren er meestal wel vroeg. Ik bleef altijd een beetje op een afstandje wachten, meestal om Draco te bekijken. Meestal entertainde hij de hele klas. Ik betrapte mezelf er op dat ik soms lachtte met iets waarmee ik normaal nooit zou lachen. Et voelde soms vreemd, soms haatte ik die Malfidus. Diep in mijn gedachten verzonken, schrok ik op van een stem achter me.
“hi Joan”
“ow hey jongens!”
“Je schrok?” zei Harry
“Ik was in gedachten verzonken” lachte ik.
“ok dan” zei Ron met een voor hem typerende uitdrukking. Met zijn wenkbrauwen hoger opgetrokken dan voor de meeste mensen mogelijk is keek hij naar de grond.
“kom binnen” klonk het plots en dus gingen we het lokaal binnen. I glimlachte even toen Draco mijn hand raakte. “We gaan een Betje moeilijkere duels doen” begon de professor, “maar eerst wil ik zeker zijn dat iedereen de vorige duels onder de knie heeft. Dus we beginnen zoals vorige les en dan kom ik rond om te kijken of dit effectief zo is, goed?”
De klas begon, maar ik was nog niet geconcentreerd als Draco al een expalliarmus op me af stuurde, ik verloor mijn evenwicht en viel op de grond. Draco zat binnen de seconde naast me. “sorry” fluisterde hij. Maar dan sprong hij recht en zei hij uitdagend,” misschien zoek je jezelf beter een zwakkere tegenstander, Dhanes.” Hij had een minachtende blik, maar stak zijn hand naar me uit. Ik speelde het spel mee en sloeg zijn hand weg. Ik stond op, beseffend dat ondertussen de hele klas de conversatie volgde. Ik nam mijn stok, sneller dan ik me ooit had kunnen voorstellen in aanslag en vuurde dezelfde spreuk op Draco af, dit keer was Draco inet voorbereid en viel hij om. “Wat zei je, Malfidus?” Zei ik en reikte hem mijn hand, hij sloeg die op zijn beurt weg en de hele klas keek nu mee hoe Draco zijn tweede spreuk op mij afvuurde, dit keer was ik echter voorbereid. “protego!” Er klonk een klank Toan Draco’s spreuk mijn schild raakte. En het zelfde gebeurde omgekeerd toen ik weer een spreuk afvuurde.
“Wel, wel indrukwekkend!” besloot de professor: “Aan de hand van deze simpele spreuken kan ik zien dat jullie sterke en waardige tegenstanders zijn!” Aan het eind van de les waren Draco en ik een van de enige paren die hetzelfde was gebleven. “Dhanes, Malfidus, kan ik jullie even spreken?” vroeg de professor als iedereen het lokaal verliet. Toen hij zeker was dat iedereen het lokaal verlaten had, sloot hij de deur en wendde zich tot ons: “Jullie hebben beiden talent voor duelleren, voor mij is dat fantastisch, veel goede tovenaars zijn niet goed in het duel, jullie zeker wel. Maar we gaan wel andere, sterkere spreuken gebruiken dan enkel ontwapenen. Ik wil niet dat jullie elkaar verwonden, nog veel minder wil ik jullie een partner geven die niet tegen jullie opgewassen is. snappen jullie waar ik naartoe wil?”
We knikten beiden. “ik zal voorzichtig zijn” zei ik.
“hmmff, jah” Zei Draco.
De professor keek even van de een naar de ander en zei dan: “jullie haten elkaar niet zo hard als je zelf gelooft..Ik vertrouw er p dat jullie voorzichtig zijn, ga nu maar snel naar de volgende les. We verlieten het lokaal en schoten in de lach zodra we om de hoek kwamen. Zijn ogen fonkelde terwijl hij lachte: “We moesten aan een acteercarrière denken!”
Een beetjes later klopte we op de deur bij en gingen binnen in het lokaal Toverdranken. Sneep had duidelijk al een uitleg gekregen voor onze afwezigheid.

“Goed weekend” mompelde Sneep op het einde van de les. “Ik durf te wedden dat hij dat moet zeggen van Perkamentus.” Grijnsde Harry terwijl we naar de leerlingenkamer liepen. De training ‘s avonds verliep volt en verzekerde het team dat we weer een griffoendor-huffelpuf gingen doen tegen Ravenklauw. Na de training deed ik wat huiswerk en kroop in bed, met het besluit om het een weekendje rustig aan te doen.
Ik was echter de enige die er zo over dacht. De volgende morgen had George me nodig voor huiswerk en een uurtje later kwam Leo verkondingen dat ‘we’ naar buiten gingen. Hem afschudden was geen optie aangezien Fred me aan mijn arm meesleurde. We gingen naar buiten en zette ons op de grond onder de boom, ons vaste plekje voor het geval dat ook de tweeling en Leo eens rustig wouden zitten. Met mijn gedachten was ik bij Draco en het bleef mijn vrienden niet ongemerkt dat ik met mijn gedachten elders was. Ik dacht over hoe fout het was, ik was al bij hem thuis geweest, op Nieuwjaar! Niemand van mijn vrienden wist ervan…Het was zo fout!
“Joan?”
“huh?”
“alles ok?”
“Ja ik ben gewoon moe”
“zeker?”
“ja”
“ok”

We gingen eten en daarna trok in naar de slaapkamers, waar enkel Hermelien me lastig kon vallen, maar ik wist dat ze het niet zou doen, want ze was bij Hagrid. Ik schrok toen er iemand op de deur klopte. “Ja” zei ik en viel bijna uit mijn bed van verbazing toen Fred binnenstapte. “Wat do jij hier..en hoe ben je hier geraakt? De slaapvertrekken van de meisjes zijn toch onmogelijk te betreden voor jongens?”
“Er zijn maar weinig plaatsen op Zweinstein waar George en ik effectief niet binnenraken, Joan” zei Fred lachend. Ondanks dat ik perfect wist wat hij bedoelde, verbaasde het me toch. “Ik vroeg me af of alles wel goed met je is.” Zei hij voorzichtig terwijl hij de kamer binnen kwam en de deur zacht sloot.
“Ja alles is ok”
“zeker?” vroeg hij terwijl hij naar me toe kwam.
“Ja..denk ik” zei ik vertwijfelend, ik begon de situatie maar vreemd te vinden.
“denk je?” vroeg hij en hij kwam naast me op mijn bed zitten.
“alles is goed met me, Fred” hij keek me aan en doorzocht mijn gezicht. “echt!”
“Joan..” begon hij en hij keek daarbij naar de grond, zijn stem klonk serieus en treurig, zoals ik ze nog nooit gehoord had. “Ik ken je nu al een tijdje, ik kan echt wel zien dat er wat mis is.” Vervolgde hij en keek me aan met een blik die ik niet verwachtte van Fred, een blik die volgens mij veel mensen ooit gezien hadden.
“ik..ik..” Ik was geschrokken door zijn kwetsbaarheid en voelde me er niet goed bij dat ik hem niet gewoon de waarheid kon vertellen. “Ik denk dat ik veel te snel en te veel kwaad ben op Hermelien, maar ik kan er niet aan weerstaan, ze kan zo vervelend zijn!” antwoordde ik en het binnenste van mijn ziel krijste het uit van afgrijzen tegenover mezelf voor mijn lafheid en mijn oneerlijkheid tegen een warm persoon en goede vriend als Fred.
“ik weet het” zei Fred, “Zo voelen George en ik ons bijna altijd” antwoordde hij.
“Maar jullie worden niet kwaad!”
“Nee, maar wij denken gewoon dat ze zielig is en laten haar doen.”
“hmm”
“Ben je zeker dat dat alles is?” Ik keek op en vroeg me af of hij iets wist. “zoals ik al zei, ik ken je, Joan.” Wou dat dan zeggen dat hij me bespioneerde en me met Draco gezien had? Nee natuurlijk niet.
“uh”
“kom op, Joan, je hebt zelf gezegd dat ik je beste vriend ben, ja kan het me wel vertellen..” Ik werd bang en was niet zo zeker dat ik het hem inderdaad kon vertellen. “uh.. wel..Ik” ik keek hem aan en zuchtte, dan keek ik naar de grond. Hij merkte wel hoe moeilijk het voor me was. Hij legde zijn wijsvinger tegen mijn kaak en trok zo zachtjes mijn gezicht weer in zijn richting. “vertel het me.” Zei hij zacht, diep in mijn ogen kijkend.
“ik kan het niet, Fred.” Hij was duidelijk teleurgesteld en mijn ziel leed nu zware pijnen. “Ik denk..ik denk dat ik moeite heb met et interpreteren van mijn eigen gevoelens.” Zei ik snel. Hij keek verbaasd op en ik hoopte gewoon dat hij me niet verkeerd begrepen had. “hoe bedoel je?”
“Ik wil het er nog niet over hebben..”
“ga je het wel doen?”
“ja..”
Hij lachte, hij dacht waarschijnlijk dat hij een goede invloed op mij had. Hij nam me vast en zei: “whenever you’re ready”
“kom dan gaan we naar beneden” vervolgde hij dan en liep naar de deur. Op de trappen liepen we Hermelien tegen het lijf. “Wat doe jij hier?!”
“ik lag op mijn bed…”
“jij niet!”
“hey sorry”
“Heb je je neus nog?” vroef Fred met een gespeelde bezorgdheid. Ik lachte, maar Hermelien was niet overtuigd: “en?”
“ik kwam Joan halen.”
“hoe ben je…”
“ Wil je die vraag echt beantwoord krijgen?” Hermelien zuchtte en passeerde ons.
“Bedankt Fred”
“geen probleem” lachte hij. Toen we in de leerlingenkamer kwamen, keken vier jongens ons verbaasd aan.
“Fred?!” Harry, Ron en Leo waren zo verbaasd als ik enkele ogenblikken eerder geweest was, maar George keek Fred aan met een ik’dacht-dat-we-het-niemand-zouden-vertellen-blik.
“Jongens je kent George en mij toch? “lachte Fred naar de drie verbaasde jongens en vervolgde dan een beetje stiller tegen zijn broer George, “kom op, je zag toch ook wel hoe slecht ze zich voelde?” George wou net antwoorden als Hermelien verkondigde dat ze het tijd vond om naar de grote zaal te gaan. En dus verlieten we met zijn zevenen de leerlingenkamer. Toen ik binnenkwam in de grote zaal wierp ik een snelle blik over de Zwadderichtafel, waar Draco naar me zat te kijken. Ik ging aan de tafel zitten met mijn gezicht richting zwadderich tafel en keek naar Draco, zoals hij ook terugstaarde, alsof we beiden zaten te dagdromen en ik daaruit ontwaakte om eten rond te geven en te nemen. Opeens realiseerde ik me, wat ik nooit eerder was opgevallen. Ik zat bijna altijd naast Fred aan tafel, Ron zat aan mijn andere zijde en ook dit was regelmatig het geval. Leuk zal Draco dat niet gevonden hebben. Ik had snel gedaan met eten, ondanks het dagdromen. Ik stond op en zei dat ik naar de leerlingenkamer ging.
“wat?!” zei George, vol ongeloof. “hoe kan je nu al klaar zijn?”
“Ik had niet zo’n honger”
“niet zo’n honger?” herhaalde Leo sarcastisch.
“Joan, je hebt amper iets gegeten!” vulde Harry ongerust aan.
“Waarom zou ik altijd veel moeten eten, ik heb gewoon geen honger!”
“Je word toch niet ziek?” Vroeg Hermelien.
“Nee verdorie! Bij Merlijns grootmoeders strakste boxershort! Waarom kunnen jullie me niet eens gewoon laten doen?!”
“We willen alleen maar..” begon Ron, maar zijn broer onderbrak hem.
“Ik ben ook klaar, kom op” Fred nam mijn arm vast en trok me mee uit de grote zaal. Ik voelde me slecht, slechter dan ooit te voren, ze waren bezorgd en ik loog ze voor, maar ze werkten me ook op mijn zenuwen, dat ze zich zo moeide. Ik liet me wezenloos meetrekken, Fred keek even kwaad naar onze vrienden en legde zijn arm rond me. “Kom allemaal wel weer goed” fluisterde hij. “bedankt Fred”, zei ik zodra we om de hoek waren, maar voor hij kon antwoorden schrokken we van een bekende stem achter ons. “Ja zeg bedankt rosse grapper.”
“Wat is in hemelsnaam jou probleem?” Reageerde Fred fel. Hij liet mijn schouder los en ging voor me staan met zijn stok in zijn hand.
“Tja wat is mijn probleem he? Misschien weet je vriendinnetje dat wel!” spuwde Draco en ik schrok van zijn aanval en hoewel ik normaal goed was in dit soort situaties, stond in nu aan de grond genageld en geen idee van wat ik moest doen of zeggen. En het werd enkel erger als het stil bleef, Fred die me als een leeuw verdedigde en Draco die als een slang aanviel. Na een paar seconden moest ik mezelf bedwingen om niet te huilen, maar al snel lukte het me niet als ik Draco’s woede naar Fred zag. Zo gauw als een traan erin sloeg om weg te glippen, volgde er snel anderen. Ik wou dit verstoppen, ik uilde nooit, niemand moogt dit zien! In een poging om mijn tranen te verstoppen, veegde ik met mijn hand door mijn gezicht. Draco en Fred keken elkaar woedend aan, maar dan klonk Draco’s stem, hij klonk bezorgd maar tegelijk hoorde ik zijn jaloezie en kwaadheid. Fred draaide zich om: “Joan? ..ben je.. huil je nu? Wat is er nu?”Freds verwarring greep me aan.
“n-niks” ik probeerde mijn frustratie te verbergen, maar hoorde mijn stem stokken. “Joan…” Herhaalde Fred en hij gooide zijn armen om me heen, ook Draco kwam dichter.
“bollen, Malfidus” zei Fred.
“ik denk niet dat je het begrijpt, Wemel” zei Draco rustig en ik voelde hoe hij naar me keek.
“Ja wat weet jij daar nu van?!”
“Meer dan jij denkt”
“Wat? Arrogant dat je bent! Denk je dat je alles weet omdat ik zo stom was van haar een week bij jou te laten?”
“niet echt, nee” Ik keek Fred aan, nog steeds huilend en ergens kwaad dat ze over me spraken alsof ik een voorwerp was. “Fred..” Fred keek onmiddellijk weer naar mij, “ik denk dat hij het inderdaad wel weet”
“wat?” in zijn gezicht las ik teleurstelling en pijn. Ik kon hem niet langer aankijken en wende mijn blik naar de grond. “wat?” herhaalde hij en hij liet me los. “ik…ik..” ik keek naar Draco voor hulp en die kwam, duidelijk tegen zijn zin dichter. “Er is iets wat we je misschien zouden moeten vertellen, Wemel.” Fred keek Draco woedend aan, maar wou weten wat hij bedoelde. “Joan en ik zijn best goede vrienden geworden in de kerstvakantie, we hadden enkel elkaar en dan leer je elkaar kennen, maar toen jullie terugkwamen was het al heel duidelijk dat we geen vrienden konden blijven en beëindigde jullie onze vriendschap. Het was wel e verwachten, maar we konden het zo goed vinden dat het soms moeilijk is om elkaar onuitstaanbaar te vinden.”
“Zeker als we verweer tegen zwarte kunsten hebbe” vervolgde ik “maar we hebben natuurlijk Hermelien om ons in het oog te houden.” Fred staarde ons om te beurten vol ongeloof aan. “Joan..wat?” hij keek verafschuwd en die blik maakte me kwaad. Mijn gezichtsuitdrukking was al dat hij nodig had om te beseffen dat hij een lijn overschreden had. “sorry” zei hij.
“Kan me niet schelen, Fred. Je heb het wéér gedaan!”
“Als dit andersom was zo je net hetzelfde reageren!” verdedigde Fred zichzelf.
“Wat?” vroeg ik brutaal.
“Ja als ik zoiets had met Park bijvoorbeeld”
“doe me niet lachen, Fred!”
“precies!”
“Nee zo bedoel ik het niet, jij zo het niet over je hart krijgen, stel je eens voor jij en een zwadderaar!”
“wat?”
“het is toch zo?”
“ok, misschien wel, maar ik dacht je zwadderaars haatte zoals elke echte griffoendor.”
“een echte griffoendor Fred?!” Mijn kwaadheid bereikte nu een hoogtepunt: “Een echte griffoendor is dapper, Fred! Wat is er dapperder dan als griffoendor beste ùaatjes zijn met een zwadderaar?”
“Wat?! Hoe kan je dat nu zo’n interpretatie geven?!”
“Jij bent gewoon bekrompen!”
“Ja en jij ziet alles een beetje te groot! Beste maatjes met Malfidus? Het is een Malfidus, het is Draco verdomme, Joan!”
“Wel dan weet je bij deze waarom ik je niks zei, Fred, waarom ik tegen je loog, waar om ik me zo verdomd slecht voelde!” schreeuwde ik nu terwijl de tranen over mijn kaken vloeide. Ik draaide me om en liep naar mijn slaapkamer. Ik rende zo snel als ik kon, omdat ik wist dat Fred sneller was eens hij besliste achter me aan te komen. Toen ik de deur van de slaapkamer sloot hoorde k het portret openen. Ik dacht eerst dat Fred te kwaad was om naar boven te komen. Maar een paar minuten later schrok ik toen Fred de deur zonder kloppen opende. Zijn ogen waren rood in pure woede en ik besefte dat hij alles eerst goed herdacht had.
“hoe kon je?”
“hoe kon ik? Hoe kon ik?!” ik stond op.
“Ja! Ik kan niet snappen hoe je zoiets kan doen, Joan.”
“ga weg, Fred, laat me met rust!”
“nee! Verdomme” zei hij en zwaaide de deur achter zich dicht. “ik wil weten hoe je in godsnaam met jezelf kan leven! Hoe je me dit kon aandoen!”
“Ga weg!” schreeuwde ik.
“Ik heb je zitten troosten!” schreeuwde hij terug. “Ik heb het voor je opgenomen tegen iedereen” hij wees naar de deur “tegen mijn eigen broer!” voegde hij daar woedend aan toe.
“hoe kon je?”
“Jij egoïstische zak! Heb je dan helemaal geen greintje inzicht?! Snap je niet, kan je niet beseffen dat ik dit misschien net zo erg vind als jij?! Denk je dat ik hiervoor kies? Denk je dat ik ben opgestaan met de gedachte ik ga nu Fred eens kloten door in te zien dat ik het niet leuk vind om te doen alsof ik mijn beste vrienden hun vijand haat?!”
Fred ademde luid en keek me kwaad aan. “Ik begrijp ja kwaadheid, Fred, Ik wou gewoon dat je me er niet zo voor haatte en dat je zou inzien dat dit ook voor mij helemaal niet leuk is.”
Fred slikte. Ik zuchtte en liet me op mijn bed vallen “ik was al bang dat je boos zou zijn, ik durfde het je niet vertellen, ik was bang dat onze vriendschap het niet aan zou kunnen.” Fred bleef onbeweeglijk staan. “Dit bewijs gewoon dat ik gelijk had.” Zei ik meer tegen mezelf dan tegen Fred. Ik legde mijn gezicht in mijn handen en huilde. Fred bleef aan de deur staan. Minuten passeerde en dan kwam Fred naast me zitten. “ik ben gewoon gekwetst, Joan. En ik begrijp het niet. Maar ik beloof je dat onze vriendschap dit wel aankan. Ik keek op en hij keek me aan. “bedankt Fred!” ik gooide mijn armen rond hem en hij hield me vast.
“sorry, Joan..ik heb het niet makkelijker voor je gemaakt”
“ik weet niet wat ik moet doen”
“Het is goed, we komen er wel door.”fluisterde hij. Ik sloot mijn ogen en viel in slaap, iets wat ik al een hele tijd niet meer gedaan had. Een uur later maakte Fred me wakker: “Joan?”
“hmm”
“alles ok?” Ik knikte “niemand hoeft het al te weten. Hij lachte, “we weten hoe de reacties zouden zijn.” Ik knikte nog eens “bedankt Fred.”
Nu knikte hij, “ik stel voor dat je vroeg gaat slapen, Joan.”
“Zwerkbal!” Fred schrok, “binnen een kwartier!” We sprongen recht gingen onze spullen halen en sprintte naar de kleedkamers.
Terwijl we ons naar de kleedkamers begaven dacht in aan Draco die geen Fred had om hem te troosten.
Op het veld gaven we wat pasjes een op te warmen, dan sprak ik mijn toe, met iets in mijn stem dat bloot gaf dat ik twee uur eerder gehuild en geschreeuwd had.: “Ok jongens, ik ben eens aan het denken geweest en ik zou graag zeggen dat er ondanks onze fantastische prestatie tegen Huffelpuf, we toch nog een klein foutje hebben.”
“Wat? Een fout?! We waren onwaarschijnlijk fantastisch!”
“natuurlijk waren we dat Ned, ga jij de slurk halen?”
“maar…”
“het kan me niet schelen. Ron naar doel, Harry..Het is tijd om de snaai erbij te halen.” Ik lachte naar hem bij het zien van zijn geluk. “Fred haal jij een beuker en de knuppels?”
Fred wou protesteren, maar bedacht zich als hij mijn gezicht zag. “Hebben we een fout, Joan?” vroeg George voorzichtig. Ik keek hem aan en was ontroerd door het respect dat hij toonde. Ik knikte in Ned’s richting. We zijn een groep vrienden en familie, iedereen kan het vinden met elkaar, we spelen ook zo, als mensen die elkaar kennen, behalve..”
“.Ned” vulde hij zelf aan en knikte bedenkelijk.
“Het zet zich in het spel, we spelen goed, maar het zou beter kunnen als we nog beter met Ned spelen. Nu is hij degene met meeste waarschijnlijkheid op een beuker en minder op een slurk. De reflex om met hem samen te spelen is bij ons allen minder sterk.”
“Damn, Joan, hoe zie je zoiets toch?” Weerom was ik geraakt door de bewondering.
“Ginny” zei George, “Jij zit in zijn jaar..Misschien kan jij helpen?”
“Nu ja ik praat soms wel eens tegen hem…Ik zal mijn best doen.”
“oh bedankt, Gin” en ik gooide mijn armen rond haar. Ik zag Ginny niet zo heel veel maar we konden het uitstekend met elkaar vinden. “ow!” zei George “Ik wil ook helpen hoor!” lachte hij. Hij gaf me een goed gevoel waardoor ik hem bijna een knuffel gaf in plaats van een uitdagende blik. “Ga naar je broer en bas de beuker”
“ok”
“Kom op Ginny”
Het was een vrij goede training, iedereen speelde constant en deed precies wat die hoorde te doen. Na de training was iedereen afgemat en ik ging rechtstreeks naar mijn kamer, goed beseffend hoe Freds ogen me volgde tot ik de deur achter me sloot.

De volgende morgen had ik wel een rustige morgen. Toen ik wakker werd was Hermelien al weg en dus kon ik rustig et ontbijt overslaan en aan Draco denken. Om half twaalf kwam ik toch maar uit mijn bed en sloop ik naar buiten, naar het zwerbalterrein en ging in de tribune zitten. Ik wist dat ik eigenlijk beter niet te veel aan Draco dacht, maar ik wou graag alleen zijn en dan dwaalde mijn gedachten automatisch naar hem af, hoe alles tussen ons was, wast er allemaal al gebeurd was en nog zou komen. Een tijdje later hoorde ik stemmen en toen ik opkeek zag ik het Zwadderich team toekomen. Ik zag Draco voorop lopen, gefascineerd was ik door zijn bewegingen. Ze pasten de slurk rond en begonnen dan aan hun training. Even later riep een van de zwadderaars tegen Draco: “Hey aanvoerder, er is een griffoendor aan het bespioneren!” Ik rolde met mijn ogen, sommige zwadderaars waren echt gewoon dom. “Dat is geen spion, achterlijk rund, speel verder!” hij keek naar me en lachte heel even. Ik keek naar de rest van hun training en zag at Draco eigenlijk heel goed was met zijn bezem, griffoendor zeg dit nooit omdat ze vertikte van dit te zien. Twee uur later zat hun training er op en hoorde ik hem zeggen: “goed werk jongens, ga maar douchen, ik ruim de ballen wel op.” Hij stak de slurk in de koffer en terwijl hij dat deed verliet zijn team het veld. Hij draaide zich om en kwam mijn richting uitgestapt ik legde mijn boeken opzij en stond op. Ik begon ok naar hem toe te stappen, maar hij was zo ver weg, ik weet niet waarom maar ik begon te lopen. Als reactie daarop begon ook Draco te lopen. Zonder er aan te denken dat er misschien iemand keek bleef k naar hem toe rennen en rende we recht naar elkaar. In onze snelheid vlogen we in elkaar armen in trok me tegen hem aan met mijn armen sterk rond zijn schouders geklemd en hij brak bijna mijn ribben door me met zijn sterke armen vast te houden. Mijn hoofd ruste tegen zijn schouder en het zijne op mijn hoofd. “het spijt me zo”
“weet ik, dat is niet belangrijk..Ik hou van je dát is belangrijk!” Ik keek op en lachte, keek snel over niemand in de buurt was en kuste hem. Dan liepen we elkaar vasthoudend om mijn boeken en deden samen de koffer ballen weg. We liepen samen een paar rondjes rond het veld, genieten van het bij elkaar zijn. Dan gingen we om te beurten naar de grote zaal. “Joan!” Fred sprong recht, nu sprongen ook George, Leo, Ron, Harry en Hermelien op. “waar ben jij geweest?”
“gelijk de hele dag?!”
“sorry, ik wou gewoon wat tijd voor mezelf.”
“We waren bezorgd!”
“sorry” zei ik een beetje geërgerd, waarom stopten ze niet een met hun constante bezorgdheid? Ik wist dat Draco het hele gebeuren gevolgd had.
“Maar waar ben je geweest? We konden je nergens vinden!”
“Ja en als wij het al niet kunnen..” vervolgde George half lachend.
“maakt dat uit?” vroeg ik brutaal terwijl ik de schaal vlees nam. Niemand antwoordde.
Die avond kroop ik weer vroeg ik bed. De volgende morgen was ik wel voor Hermelien wakker, ik kleedde me aan en ging naar de grote zaal. Tot mijn verbazing was die helemaal leeg en ik besefte dat ht heel vroeg moest zijn, maar schrok toen bleek dat het slechte halfvijf was. Ik was waarschijnlijk de enige wakker in het hele schoolgebouw, dus begon ik wat rond te zwerven en kwam ik op plaatsen waar ik nooit eerder geweest was, zo ontdekte ik de Zwadderich leerlingenkamer. “Joan?” ik schrok op toen ik iemand mijn naam hoorde zeggen. Ik keek om en zag Draco in zijn boxershort staan. “uh..”
“Wat doe je in godsnaam hier?”
“uh..” ik besefte hoe moeilijk dit uit te leggen was, maar Draco had geen uitleg meer nodig, “wacht hier” Hij rende de leerlingenkamer in en oen hij weer buitenkwam had hij kleren aan. We liepen rond met zijn hand rond mijn middel en genoten weer van het samenzijn. Een beetje later vroeg ik hem hoe laat het was “een beetje na zes” zei hij. “tijd om te gaan” besloot ik, hij knikte en we liepen samen naar de grote zaal,waar nog steeds niemand was. Stilletjes aan begon de zaal zich dan toch te vullen.
“morgen” zei Harry slaperig.
“morgen” antwoordde ik.
“mohhhggu” geeuwde Ron”
“goedemorgen” lachte ik. Ze begonnen te eten, ik was eerder klaar, maar bleef zitten.
“oh je bent hier al!” Klonk Hermeliens stem en ze wenste iedereen een goedemorgen. Het was een redelijk rustige dag en ook de rest van de week verliep makkelijk en vlot, hoewel verweer tegen zwarte kunsten echt een acteerspel werd.