5. Verdraaide gevoelens springen en duiken

Verdraaide gevoelens springen en duiken

De volgende morgen werd ik vroeg wakker, maar bleef ik in mijn bed liggen. Ik lag op mijn rug en staarde naar het plafond van de kamer, terwijl mijn gedachten naar de vorige dag dwaalden. Draco was lief en teder geweest, ieder meisje zou ervoor bezweken zijn. Zijn sterke armen en gespierde lichaam konden ook veel meisjes doen zweven. Ik glimlachte bij die gedachte, maar besefte ook meteen hoe verkeerd het was…Wat heb ik gedaan! Dacht ik. Ik hoopte dat Malfidus me er niet gewoon deed intuinen en zoals hem wel eigen was de hele school over mijn blunder vertelde. Maar het voelde zo echt, zo gemeend, maar dat kan het toch niet geweest zijn? Worstelend met deze gevoelens schrok ik van Hermeliens stem. “Goeiemorgen” klonk die.
“hey”
“Je was gisteren vrij laat, niet?”
“Ja, die verdomde Sneep ook”
“En hebben jij en Malfidus gebabbeld?”
“Wat voor een vraag is dat nu weer?”
“wel, jullie waren samen in een kleine kamer gedurende vier uur!”
“ja Hermelien! We waren samen in een kleine kamer gedurende vier uur! En bovenal was Sneep er ook!” Ze keek een beetje geschrokken door mijn uitval en ik voelde me meteen schuldig, ze bedoelde niks verkeerds..dus ging ik door.: “Hij is wel zo’n vijf minuutjes weggeweest.”
“Liet hij jullie alleen?! En toen?” Ik had er meteen spijt van dat ik verder was gegaan en besefte dat ik niet kon liegen. “Het spijt me hoor, maar ik heb enorme honger”
“ja! Ok, laten we naar beneden gaan dan. Ron en Harry zaten al aan tafel, net als Fred, george en Leo, ik wenste hun alle een goeiemorgen en ging tussen Ron en George zitten, ver van Hermelien. Tijdens het het ontbijt vrolijkte ik weer wat op. Fred katapulteerde via zijn vork eten naar Ron en Hermelien werd er zo kwaad van dat ze bijna stikte in haar eten.
“Wow, Hermelien, nooit gedacht dat je Ron zo leuk vond!” lachte George. En met die woorden maakte ze dat ze weg waren voor ze in de klauwen van een furieuze Hermelien belandde. Leo en ik volgde hen ook lachend, want even leek het alsof wij het slachtoffer zouden worden door ons gelach. Het werd een zalige dag met mijn drie oudste vrienden en ze maakten me gelukkig door alles wat ze deden, zonder ook maar iemand te kwetsen.
Het tweede uur in de namiddag was juist afgelopen als professor Anderling haar stem verhief en zei: “Fred, George, Leo en Joan Kunnen jullie even wachten?” En dus keken we hoe de rest de klas verliet en richtte we daarna onze aandacht op Anderling. “Zo, hebben jullie eigenlijk maar één woord verstaan vandaag?”
“Ja natuurlijk!” antwoordden we bijna in koor. Anderlings rechterwenkbrauw krulde een beetje vreemd terwijl haar linkse zachtjes steeg. “Dus dit is niet van jullie?” Ze nam een doos van haar bureau, deze zat vol met allerlei dingen die in het voorbije uur door de klas gevlogen hadden. Een paar veren hadden om de zoveel seconden in brand vlogen, andere hadden hun eigenaars gevolgd. De papiertjes die erbij in de doos zaten bevatte de instructies voor de veren. Het was een nieuwe en leuke uitvinding van Fred en George.
“Dat, professor, is helemaal niet dezelfde vraag!” zei Leo. Anderling keek eventjes kwaad, maar gaf toch wat toe. “Goed dan, ik zal nakijken hoe snel jullie bij jullie volgende les zijn, afhankelijk daarvan krijgen jullie misschien geen straf. We spurtten de klas uit e sprongen van de trappen met veel gelach en glijden in de bochten maakten we een serieus tempo, jammer genoeg verstuikte ik mijn enkel nadat ik slecht was neergekomen mat van de trap te springen.
Fred draaide zich om toen hij me horde vallen “Joan! Je kunt echt niet nog meer strafwerk gebruiken!”
“Ja, Fred, volgende keer zal ik daar rekening mee houden!” zei ik driftig.
“Ok, ok, sorry” zei hij terwijl hij me overeind hielp. Terwijl hij zich voorover boog zag ik tot mijn ontzetting dat Malfidus in dezelfde gang naar ons keek. “Kan je staan?’ vroeg Fred.
“Ja..”
“Lopen?”
“Ik betwijfel het”
“shit, Joan, kom hier, godver..” hij zwierde mijn arm in zijn nek en hielp me met verder lopen, we haastten ons zo goed als kon met mijn zere enkel en lieten zo een teleurgestelde Malfidus achter. De volgende les waren de jongens opeens verassend kalm, niet dat ze onder de indruk waren van Anderlings dreigement, maar ze achtten zichzelf schuldig voor mijn enkel. We hadden even goed veel plezier en ik kon Hermelien verassend goed ontlopen, zelfs in de slaapzaal. Ik maakte huiswerk nadat ik zeer vroeg opstond en ging met Fred, George en Leo ontbijten als zij net terug kwam. “Je mag Hermelien niet zo, ofwel?” vroeg George me.
“o ik mag haar wel, ze is gewoon soms zo’n betweter en een moeial”
“haha, weten we” antwoordde Fred en George tegelijk.
Het tweede uur had ik Verweer tegen Zwarte kunsten, Fred merkte dat ik er geen zin in had en stelde voor om met me mee te lopen. “Bedankt , Fred” Toen we aan het lokaal kwamen waren de anderen er al. “Van hier uit zal het wel lukken zeker?”
“Ja dat zal wel” lachte ik en liep dan naar Ron, Harry en Hermelien, maar die laatste keek ik iet in de ogen.
Ik merkte wel dat ze mijn aandacht wou trekken in de les, maar negeerde haar zo goed ik kon. Toen we uit de klas kwamen kon ik haar echter niet langer ontlopen. “waarom vermijd je me zo?” vroeg ze toen ze naast me kwam lopen.
“ik vermijd je helemaal niet!” zei ik en ik zag vanuit mijn ooghoeken dat Draco meeluisterde.
“ toe! Je hebt al twee dagen niet tegen me gesproken!”
“Ja de meest van mijn lessen…”
“Dat heeft er niks mee te maken, er scheelt wat. Ik kom er hoe dan ook achter wat het is, dus je kan het me beter zo zeggen!”
“Maar…”
“Ik had gelijk, of niet soms? Het is Malfidus of niet soms?” fluisterde ze nu.
“Ik moe naar Anderling, Hermelien, ze heft al met strafwerk gedreigd!”
“Waarom vraag je Malfidus niet om je te vergezellen, hij zou het maar al te graag doen” siste ze nu kwaad maar stil”
“HERMELIEN! Is het nooit in je opgekomen dat dit nu net kan zijn wat me in je irriteert?”
Ze keek geschrokken, maar het was niet van haar gewoonte om zich snel te verontschuldigen en dus wachtte ik daar ook niet op. Ik draaide me om en liep de trappen op naar mijn volgende les, die gelukkig niet samen met Hermelien was. Eens uit het zicht vertraagde ik, ik had geen zin in de volgende les, zelfs niet met de drie vrolijke jongens, dus slenterde ik wat voort. Toen ik opeens voetstappen hoorde, draaide ik me om en zag een groepje zwaderaars mijn richting uit komen. In het voorbijlopen kreeg ik verschillende keren een duw, maar ik had geen zin om er op in te gaan. Plots greep een hand mijn arm, fel draaide ik mij in de richting van de hand en keek recht in de grijs groene ogen van Draco. Hij keek en klonk ook bezorgd als hij vroeg: “alles ok?” Ik schrok en keek paniekerig rond, dit hoorde hij niet te doen! Als iemand dit zou zien… “ja, best” antwoordde ik stilletjes.
“dat modderbloedje met haar open gepofte haarkruin..”
“zeg dat niet!”
“sory, maar je gaf de indruk dat ze je kwetste” Mijn ogen die heel de tijd de gangen hadden afgespeurd keken nu recht in de zijne: “dat deed ze ook”
“had het iets te maken met..je weet wel..”
“ja”
“hoe weet zij dat?”
“Ze is mijn vriendin en ze kent me, Draco, maar nu moet ik echt naar Anderling.”
“ja ok..dag” en hij drukte nog rap even zijn lippen tegen de mijne.

Die avond kwam Hermelien haar verontschuldigen in de leerlingen kamer, ik vergaf haar snel en liep dan naar Fred, die mijn naam riep over de hele kamer.
“Wat?”
“niks, ik wou je gewoon uit Hermeliens klauwen redden.”
“Fred, je bent fantastisch!”
“dank u dank u zeer”
“werkelijk, je hebt de laatste tijd al ongelofelijk veel voor me gedaan..bedankt”
“Uhm graag gedaan… Toe nu, wat had je dan verwacht, je verdient niet minder!” Ik onderdrukte net de hevige drang om hem een knuffel te geven al seen klein stemmetje me afleidde.
“uh..Joan?”
“ja?”
“Uhm.professor Anderling wild at je even naar haar kantoor komt..” Bijna iedereen in de leerlingenkamer keek nu om.
“Wat heb ik nu weer gedaan?”
“weet ik niet” piepte het geschrokken eerstejaartje. Ik gromde en terwijl ik wou vertrekken vroeg Fred of hij mee moest lopen.
“Nee bedankt Fred”
“ok” Ik klom daar het portret met een vreemd gevoel in mijn maag. Fred was wel heel zorgzaam de laatste tijd.

Ik klopte op Anderlings deur en liep dan binnen.
“aha! Dhanes, kom erin” Ik liep naar de stoel voor haar bureau en ging zitten. “Ik moet eens met je praten in verband met onze Zwerkbal kapitein. Zoals je waarschijnlijk al gemerkt hebt, neemt hij zijn job niet zo serieus. Nu vroeg ik me af of jij er wat voor zou voelen om zijn positie over te nemen, aangezien we volgende maand onze eerste wedstrijd hebben en ik kan me niet veel trainingen herinneren..”
“Nu je het zegt..”
“Dus, wat denk je?”
“natuurlijk, graag zelfs, maar.. zou jij het dan aan..”
“Dat zal ik wel doen ja. Ik hoop dat je er je best wel voor doet, maar dat denk ik wel he?”
“zeker! Dank u professor”
“JIJ bedankt, Joan!, ga nu maar.”

Een paar minuten later stond ik in de leerlingen kamer en vroeg Fred meteen. “En?”
George, Leo, Harry, Ron and Hermelien hadden blijkbaar ook zitten wachten. “uhm..” Ik keek rond in de zaal en zag de huidige kapitein zitten. George zag dat ik het niet zomaar luidop wou zeggen en duwde ons allemaal de trappen op naar hun kamer. “vertel” zei Harry toen we daar toe kwamen.
“wel, ze wil dat ik kapitein word van het zwerkbalteam.”
“wat?!”
“eu. Jah”
“dat is perfect!” zei Harry enthusiast: “tot hier toe hebben we maar vijf trainingen gehad!”
De drie Wemels gingen daarmee akkoord
“toch fantastisch! Gefeliciteerd!”
“wel”vervolgde ik: “omdat we hier nu toch al vijf van de spelers hier hebben, welke avonden kunnen jullie niet trainen?”
“niet één!” zeiden ze allen te samen.
“ok, w hebben wat in te halen! Heeft Ginny bezette avonden?”
“nee” zei Hermelien.
“Ok, ik heb het de ex-kapitein nog niet gevraagd, maar ik kijk er naar uit!”